Οι γονείς μου δεν έκρυβαν τη χαρά τους που επιτέλους ήρθαν
έτσι τα πράγματα και ο παππούς βρισκόταν κοντά τους. Ξέρω ότι ο
πατέρας μου πάμπολλες φορές παρακαλούσα τον Σαλή Αγά να έρθει
στη Θεσσαλονίκη και να καθίσει κοντά τους για όσο ήθελε. Ο
παππούς όμως, πάντοτε έβρισκε κάποια δικαιολογία για την άρνησή
του.
Ξεκινήσαμε σχεδόν χαράματα για την Αθήνα. Σταματήσαμε
στα Τέμπη και επισκεφθήκαμε την μικρή εκκλησία της Αγίας
Παρασκευής. Η δεύτερη στάση μας ήταν στα Καμμένα Βούρλα.
Διασχίσαμε την μικρή πόλη και είχα την ευκαιρία να πω δυο λόγια
για την ιστορία της ως του πρώτου παραθεριστικού κέντρου σε
άλλες εποχές. Του πρότεινα να τον κεράσω από ένα φημισμένο
ζαχαροπλαστείο γαλακτομπούρεκο, ξέροντας πως ο παππούς, παρά
τον λιτό τρόπο ζωής του, είχε μια κάποια αδυναμία στα γλυκά.
Ενθουσιάστηκε. Πήραμε αρκετά κομμάτια σε πακέτο για τους
φίλους του παππού που θα μας φιλοξενούσαν στην Αθήνα.
Τελικά, νωρίς το μεσημέρι φτάσαμε στον προορισμό μας. Το
σπίτι που θα μέναμε ήταν μια μεγάλη και απλή μονοκατοικία, μέσα
σ’ ένα χτήμα με καρποφόρα δέντρα και ένα σωρό λουλούδια στο
Μαρούσι, πίσω σχεδόν από το Σισμανόγλειο Νοσοκομείο. Σ’ ένα
άλλο, παραδιπλανό χτήμα, είδαμε κι ένα μικρό κοπάδι πρόβατα να
βόσκει. Ήταν μια έκπληξη όχι μόνο για τον παππού, αλλά και για
μένα, που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα συναντήσω τέτοιες
εικόνες στα βόρεια προάστια.
Το ζευγάρι που μας φιλοξενούσε ήταν ο Γαβριήλ και η
Άλκηστις. Μας παραχώρησαν ένα άνετο και περιποιημένο δωμάτιο
για να βολευτούμε ο παππούς κι εγώ, αφού τους είχαμε πει ότι
προτιμούσαμε να είμαστε μαζί. Ήταν απλοί άνθρωποι και οι δυο