τους συνταξιούχοι, χωρίς να είναι μεγάλοι στην ηλικία. Μετά την
τακτοποίησή μας στο δωμάτιο, καθίσαμε στο σαλόνι του σπιτιού.
Μου έκανε εντύπωση ότι σε μια γωνιά υπήρχαν ιερές εικόνες και
έκαιγε καντήλι. Ο παππούς στο δρόμο, μου είχε εξηγήσει ότι το
ζευγάρι που θα μας φιλοξενούσε ήταν γνωστοί εδώ και μερικά
χρόνια, ότι τον είχαν επισκεφθεί τρεις τέσσερις φορές στην
Κομοτηνή και ότι τους ένιωθε με πολλή αγάπη δικούς του
ανθρώπους. Η Άλκηστις μας είπε πως το φαγητό ήταν ήδη έτοιμο
και μπορούσε να σερβίρει όποτε θα ήθελε ο Σαλή Αγάς.
Στην πρώτη μας συνάντηση στο καθιστικό, ο παππούς και το
ζευγάρι θυμήθηκαν την πρώτη φορά που βρεθήκανε στην Κομοτηνή
και το πόσο θετικές εντυπώσεις είχαν αποκομίσει από τον παππού.
Ο παππούς από την πλευρά του, απάντησε στις θερμές
φιλοφρονήσεις τους με τούτα τα λόγια: «Μάλλον η καρδιά σας είναι
καθαρή και πλημμυρισμένη φως και γι’ αυτό με βλέπετε κι εμένα
καλό. Κι εγώ πάντοτε σας είχα στο νου μου τρυφερά, όπως και
άλλους φίλους και φίλες που γνώρισα εξαιτίας σας από την Αθήνα».
Η κυρία Άλκηστις είπε κάτι που μου έκανε εντύπωση και το
θυμάμαι ακόμα ανεξάλειπτα. Ίσως γιατί νομίζω πως είχε απευθυνθεί
σε μένα, διατηρώ τα λόγια της στη μνήμη μου. «Για τον παππού σου
μας είχε μιλήσει καλός φίλος μας Μουσουλμάνος, που ζει στην
Αθήνα. Τον γνώριζε και τον εκτιμούσε βαθειά. Μολονότι είμαστε
Χριστιανοί, δεν ζούμε σε στεγανό καταφύγιο, αλλά αναζητούμε ό,τι
είναι αυθεντικά πνευματικό, γιατί έτσι η πίστη μας διευρύνεται κι
έχουμε την ευλογία να ζούμε την παρουσία του Θεού παντού, ακόμα
κι εκεί, που δογματικοί του Χριστιανισμού προσπαθούν βλάσφημα,
κατά τη γνώμη μου, να Τον περιορίσουν». Είπαμε κι άλλα, ώσπου η
κυρία του σπιτιού μας θύμισε πως θα μπορούσαμε να καθίσουμε στο
τραπέζι, κάτι με το οποίο όλοι συμφωνήσαμε. Έτσι στρωθήκαμε