αφέθηκαν στο σαλόνι που καθόμασταν πιατέλες με διάφορα
γλυκίσματα.
Με πολύ σεβασμό η γιατρός ζήτησε απ’ τον Σαλή Αγά να μας
μιλήσει για τον Χριστό, μιας και οι πιο πολλοί και οι περισσότερες
από τους παρευρισκόμενους, είχαν μεγαλώσει μέσα στην Εκκλησία.
Ένας κύριος γύρω στα σαράντα θα ήταν, κι έμαθα αργότερα
πως τον έλεγαν Δημήτρη, με πολλή ευγένεια και λεπτότητα,
απευθύνθηκε με υπέροχα τουρκικά στον παππού και ζήτησε να πει
δυο λόγια, κάτι σαν εισαγωγή στη συζήτηση για το Χριστό. Ο
παππούς σήκωσε το φλιτζάνι του ήρεμα, ήπιε μια γουλιά απ’ το τσάι
και παρακάλεσε τον κύριο να γίνει ο εισηγητής εκείνης της βραδιάς.
Ο κύριος ευχαρίστησε, μας αυτοσυστήθηκε κι εκτός από το όνομά
του, πρόσθεσε πως ήταν Κωνσταντινουπολίτης Ρωμιός. Τα λόγια
του ήταν τα εξής:
«Ο Λόγος, που δημιούργησε και κρατά τον Κόσμο σε
ισορροπία, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, την ορισμένη
στιγμή έλαβε σάρκα και οστά και έγινε όμοιος με εμάς τους
ανθρώπους κατά πάντα. Ο τρόπος αυτής της ενσάρκωσης είναι
ασύλληπτος για το νου και του πλέον σοφού μεταξύ των ανθρώπων.
Όπως είναι εύκολο να καταλάβει ο καθένας και η καθεμιά μας, μιλώ
για τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ο Χριστός, που πράγματι είναι η
σφραγίδα της συμπαντικής αγιότητας, όπως έχει πει ο σοφός και
μέγας Μουχιντίν Ιμπν Άραμπι, όντας εν δόξει, μεριμνά τρυφερά και
φροντίζει για όλους εκείνους που τον ποθούν και τον αναζητούν
διακαώς και ακαταπαύστως. Γι’ αυτό το λόγο, εντός του Κήπου του
Ισλάμ, έχει ενσταλάξει την χάρη του Αγίου Πνεύματος και φανέρωσε
την ομορφιά της βλάστησης του άνθους του τασαβούφ, που είναι
γνωστό και μεταξύ των μη Μουσουλμάνων ως Σουφισμός. Ιστορικά ο