Σουφισμός δεν φανερώθηκε στην άνυδρη έρημο της Αραβικής
Χερσονήσου, αλλά σε εύφορες περιοχές της Μεσοποταμίας, της
Περσίας και της Συρίας. Στις ίδιες περιοχές όπου εμφανίστηκαν οι
πρώτοι Σούφι, αρκετά πριν οργανωθούν τα ταρικάτ, υπήρχαν
Χριστιανοί ασκητές. Είχαν απομακρυνθεί από τις πόλεις και
κατέφυγαν στις ερημιές, από τη μια μεριά για να μπορέσουν να
ζήσουν τον Χριστό στη ζωή τους, μακρυά από κέντρα εξουσίας και
συμβιβασμών με το πνεύμα του κόσμου και από την άλλη, με τον
τρόπο αυτό, θέλησαν, όπως οι Προφήτες των Εβραίων, να
καταγγείλουν την υποκρισία και την αλλοίωση του Ευαγγελίου από
τους ισχυρούς».
Όλοι και όλες ακούγαμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τον Δημήτρη. Ο
παππούς παρακολουθούσε κάθε κίνηση των χειλιών του.
«Χaρακτηριστική είναι η περίπτωση του πρίγκηπα Ιμπραήμ ιμπν
Άζαμ, που εγκατέλειψε τον θρόνο για να ζήσει την Αλήθεια και μετά
από αναζήτηση, κάθισε να μαθητεύσει στα πόδια του Χριστιανού
μοναχού Συμεών, κάπου στη Συρία. Κι εδώ αξίζει να σημειωθεί πως
η ιστορία δεν εξελίσσεται, είτε με το ότι ο Ιμπραήμ έγινε Χριστιανός,
είτε με το ότι ο Γέροντας Συμεών ασπάστηκε το Ισλάμ. Πριν σας
απαλλάξω από την πολυλογία μου, συνέχισε ο Δημήτρης , θα ήταν
παράλειψη αν δεν αναφερόμουν στον Σούφι πρωτομάρτυρα, τον
Μανσούρ Αλ Χάλλατζ, που μαρτύρησε φρικτά στη Βαγδάτη τον 10ο
αιώνα, γιατί είχε την τόλμη να φανερώσει δημόσια τα μυστικά του
βιώματα, που τον έφεραν σε τέτοια εγγύτητα με τον Θεό, ώστε να
ομολογήσει, όπως αρκετούς αιώνες πρωτύτερα, είχε διακηρύξει ο
Χριστός, “εγώ είμαι η Αλήθεια”, στα αραβικά “Anal Haq”. Έδωσε
μ’ αυτό τον τρόπο ο Χάλλατζ μαρτυρία, ως προς την απώλεια της
ατομικότητάς του εντός της Θείας Ύπαρξης, την σύγχυση του δικού
του προσώπου, εντός του Προσώπου του Αγαπημένου. Μάλιστα το