στην περισυλλογή. Δεν ξέρω πόσο κράτησε αυτή η κατάσταση.
Ένας από την ομήγυρη, μας αυτοσυστήθηκε ως Γιώργος. Με ήρεμη
φωνή ζήτησε να μιλήσει και ο παππούς του έγνεψε να προχωρήσει.
Έτσι διακόπηκε η βύθιση όλων μας στη σιγή, με τρόπο όμως που
δεν τάραξε την ησυχία, που όλοι μας βιώναμε.
Ο Γιώργος με φωνή αχνή άρχισε να μιλά: Όταν
πρωτοφανερώθηκαν ο Αδάμ και η Εύα στη γη, δεν ήταν παρά μόνον
άνθρωποι, που ένιωθαν βαθειά στο είναι τους ως συγγενείς με όλα
όσα υπήρχαν στο σύμπαν. Υπήρχαν ως κομμάτι της φύσης και όχι
σαν επικυρίαρχοί της. Ο βιβλικός μύθος, κοινός για τους
κληρονόμους της αβρααμιαίας παρακαταθήκης, θέλει ο άνθρωπος
να έχει φτιαχτεί από χώμα και να έχει λάβει πνοή ζωής, ως δωρεά
του Θεού. Πολύ αργότερα, προστέθηκαν ταμπέλες που ξεχωρίζουν
τους ανθρώπους ανάλογα με τη θρησκεία τους, με τη φυλή και το
έθνος τους και φέρνουν τον διχασμό. Οι άνθρωποι λησμόνησαν
αυτό που τους ενώνει, την ανθρώπινη ιδιότητα και την
αντικατέστησαν, προβάλλοντας όσα τους χωρίζουν. Έγιναν
Ινδουϊστές και Ζωροάστρες, Βουδιστές και Εβραίοι, Χριστιανοί και
Μουσουλμάνοι... Είναι γνωστό, ότι οι πιο φονικοί πόλεμοι του
παρελθόντος έκρυβαν τις πιο σκοτεινές πλευρές ανθρώπινης
ευτέλειας, κρυμμένη πίσω από το ένδυμα της θρησκείας. Σε
εμφύλιους θρησκευτικούς πολέμους, λόγου χάρη μεταξύ Καθολικών
και Προτεσταντών, και τα δύο στρατόπεδα επικαλούνταν τον
Χριστό, αλλά και μεταξύ Σουννιτών και Σιϊτών, και οι δυο πλευρές
ατοπροσδιορίζονται ως Μουσουλμάνοι και καθώς σκοτώνουν τον
άλλο, κραδαίνουν με το ένα χέρι το Κοράνιο και με το άλλο το
φονικό όπλο.... Αυτές οι μάχες μέχρις ολοκληρωτικής εξόντωσης
στον κόσμο του Ισλάμ δεν έχουν κατασιγάσει δυστυχώς, γι’ αυτό
χρησιμοποίησα ενεστώτα προηγουμένως....