Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΕΛ ΝΤΟΥΝΤΑΪ

Μετά το στρατό σπούδασα κοινωνικός λειτουργός στο Εβραϊκό
Πανεπιστήμιο της αγαπημένης μου πόλης. Είχα ανακαλύψει ότι μου
άρεσε να ασχολούμαι με τους ανθρώπους και με τα προβλήματά τους.
Μετά την αποφοίτησή μου δεν περίμενα για πολύ να βρω δουλειά. Με
προσέλαβαν σε μιαν οργάνωση που χρηματοδοτούσαν Αμερικανοεβραίοι.
Ήμουν υπεύθυνος προγραμμάτων προσαρμογής στην κοινωνία του
Ισραήλ,, Εβραίων που είχαν έρθει από την Αιθιοπία. Τα καλοκαίρια
δούλευα σε κοινότητες της Διασποράς σαν υπεύθυνος κατασκηνώσεων
για νέους. Αυτά, μέχρι που βρήκα τη δουλειά στην Ελλάδα. Έμαθα τα
ελληνικά αρκετά καλά και απέκτησα πολλούς καινούργιους και καλούς
φίλους, όχι αποκλειστικά Εβραίους.
Μετά την επιστροφή μου από την Ελλάδα, ξαναγύρισα στην
προηγούμενη θέση στην Αμερικανοεβραϊκή Οργάνωση. Άλλωστε και η
δουλειά στη Θεσσαλονίκη, μέσω αυτής της Οργάνωσης μου είχε δοθεί.
Από παλιά με τον άμεσο προϊστάμενό μου δεν τα πήγαινα καλά, αν και
προσπαθούσα να μη δίνω αφορμές και να συμπεριφέρομαι, όπως αρμόζει
σ’ έναν υφιστάμενο. Όμως ο άνθρωπος ήταν από γεννησιμιού του
κόπανος και μάλιστα κακός κόπανος. Η διοίκηση της Οργάνωσης με το
που επέστρεψα μου ζήτησαν μια έκθεση με τις δραστηριότητες που είχα
οργανώσει στην Ισραηλιτική Κοινότητα της Θεσσαλονίκης και την
ανταπόκριση που είχαν αυτές μεταξύ των νέων της μελών. Η έκθεσή μου
εντυπωσίασε και το γεγονός, ότι σ’ ένα σχετικά μικρό διάστημα έμαθα
και τα ελληνικά, που γενικά θεωρούνται πολύ δύσκολη γλώσσα,
προσέλκυσε την προσοχή των αρμοδίων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο
προϊστάμενός μου, έχω την αίσθηση, πως φοβήθηκε για τη θέση του. Έτσι
μου άρχισε έναν πόλεμο νεύρων, χωρίς ουσιαστικές αφορμές
υπηρεσιακής φύσης. Ώσπου μια μέρα δεν άντεξα και τα βρόντηξα.
Μετά από ευτυχώς λίγους μήνες στις καταστάσεις των ανέργων,
βρήκα δουλειά στο βιβλιοπωλείο, όπου εργάζομαι και σήμερα.