Από τον Ιουδαϊσμό που μου κληροδότησαν γενιές προγόνων, μια
παρακαταθήκη έχει επηρεάσει τη συμπεριφορά μου απέναντι στο άλλο
φύλο. Είναι η τήρηση της εντολής «ου μοιχεύσης». Τρέμω και μόνο στη
σκέψη, ότι θα μπορούσα να γίνω η αιτία διάλυσης μιας οικογένειας.
Στην παράδοση που έφεραν μαζί τους οι γονείς μου απ’ τη
γενέτειρά τους, η οικογένεια ήταν ό,τι πιο ιερό για τον άνθρωπο ̇ η ίδια η
τιμή της υπόστασής του. Στο Ισραήλ τα σεξουαλικά ήθη μπορούν να
χαρακτηρισθούν μάλλον χαλαρά. Σε μας όμως, τους Μαροκινούς και τους
άλλους Εβραίους που προέρχονται από αραβικές χώρες, τα πράγματα
αντιμετωπίζονται με περισσότερη ευλάβεια. Το ίδιο έχω ακούσει πως
συμβαίνει και με τους Άραβες, Μουσουλμάνους και Χριστιανούς.
Έχω τη συνήθεια όπου κι αν βρίσκομαι να κρατώ σημειώσεις, για
να προφυλάγω από τη λησμοσύνη σκέψεις και ιδέες που συχνά με
επισκέπτονται σε χώρους ή σε στιγμές, που δεν προσφέρουν την άνεση να
γράψεις κάτι. Τις προάλλες, ψάχνοντας ανάμεσα σε βιβλία, εφημερίδες
και άλλα χαρτικά, βρήκα ορισμένες σημειώσεις μου σ’ ένα φτηνό
τετράδιο. Δεν ήταν πολύ παλιές. Το αξιοπρόσεκτο είναι, πως ενώ
αναφέρομαι στον εαυτό μου γράφω σε τρίτο πρόσωπο. Δεν έχω
απάντηση, ούτε μπορώ να θυμηθώ γιατί διάλεξα αυτόν τον τρόπο γραφής.
Τις διάβασα σειρά σειρά, ελπίζοντας να βρω απάντηση στην επιλογή του
τρόπου καταγραφής των ενθυμήσεών μου.