Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΕΛ ΝΤΟΥΝΤΑΪ

Έφτασα επί τέλους κατάκοπος και ταλαιπωρημένος, μετά το
πολύωρο ταξίδι από τη Νέα Υόρκη στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν.
Κατέβηκα απ’ το αεροπλάνο ζαλισμένος. Το κεφάλι μου το ένιωθα
μουδιασμένο, ενώ στα μηνίγγια με ταλάνιζε φρικτός πόνος.
Αμέσως μετά τον έλεγχο διαβατηρίων με σταμάτησαν δυο νεαροί
άνδρες με πολιτικά και ζήτησαν να τους ακολουθήσω, επιδεικνύοντάς
μου τις υπηρεσιακές τους ταυτότητες. Δεν ήταν αγενείς, αλλά το βλέμμα
τους σε πάγωνε. Με οδήγησαν σ’ ένα στενόχωρο γραφείο και με κάθησαν
σε μια άβολη καρέκλα. Φαίνεται πως ήταν βιαστικοί μαζί μου γιατί χωρίς
προλόγους άρχισαν να με πυροβολούν απνευστί με ερωτήσεις.Μετά το
πρώτο ξάφνιασμα, κάτι σαν σοκ, πλημμύρισα με θυμό, αλλά προσπάθησα
να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Αν παρ’ ελπίδα έδειχνα αδύναμος, είμαι
σίγουρος ότι κατόπιν θα έφτυνα το πρόσωπό μου μπροστά σε κάποιο
καθρέφτη. Οι ερωτήσεις των ανακριτών μου, δεν υπήρχε αμφιβολία πως
επρόκειτο για ανάκριση, μου έδιναν στα νεύρα. «Γιατί άργησα να
επιστρέψω, μετά την πρώτη ειδοποίηση που έλαβα να παρουσιαστώ στη
μονάδα μου; Ποιος λόγος με κρατούσε στην Αμερική; Γιατί επισκέφθηκα
την Ελλάδα; Ποιους συνάντησα εκεί; Πώς λέγονται οι Έλληνες φίλοι μου
και τί δουλειά κάνουν;...».
Επιστράτευσα όσο χιούμορ διέθετα και απαντούσα με τρόπο, που
ουσιαστικά χλεύαζα τους νεαρούς γιάπηδες της Μοσάντ. Αποδείχθηκε
πως γνώριζαν πολύ καλά τις απόψεις μου, λες και υπέκλεπταν τις σκέψεις
μου. Ήξεραν πως υποστήριζα, αυτό που στο Ισραήλ λέγεται πρόταση
ανταλλαγής εδαφών για την ειρήνη, ότι συνηγορούσα υπέρ των
δικαιωμάτων των Παλαιστινίων στην πατρίδα τους....
Κάποια στιγμή μειδίασα, κρυφά ικανοποιημένος. Η εκπαίδευση που
είχα λάβει στις ειδικές δυνάμεις και τα σεμινάρια που είχα
παρακολουθήσει ως έφεδρος αξιωματικός δημοσίων σχέσεων, είχαν
αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμα σ’ αυτήν την αναποδιά που με βρήκε. Δεν
κατάφεραν τα φιλαράκια να με λιώσουν και να γίνει το δικό τους.
Οι αρχές ασφαλείας της πατρίδας φαίνεται πως με θεωρούσαν
αμφίβολης νομιμοφροσύνης. Αυτό είχε γίνει φανερό από την πρώτη
στιγμή που ξεκίνησε η απροσδόκητη δοκιμασία εκείνης της εξέτασης.
Κάποια στιγμή επιτέλους μου επέτρεψαν να φύγω. Δεν μου έδωσαν
πίσω το διαβατήριο. Θα με ειδοποιούσαν από ποια υπηρεσία να το
παραλάβω. Φορτωμένος με τις δυο βαλίτσες και το σακ βουαγιάζ μου
βγήκα απ’ το αεροδρόμιο ψάχνοντας ταξί για την Ιερουσαλήμ.