παραμένουν χαριτωμένοι από τον Αλλάχ. Ο εγωισμός μας, συχνά
προβάλλει εμπόδια στο να δεχθούμε την αγάπη του άλλου. Δεν είναι λίγες
οι φορές που φαίνεται πιο δύσκολο να δεχθούμε βοήθεια, από το να την
προσφέρουμε. Αυτός που μπορεί και προσφέρει, αν δεν το κάνει με
ανυπόκριτη αγάπη και τιμή για τον άλλο, δίνει τροφή στα πάθη του .... Η
φτώχεια δεν δηλητηριάζει την ψυχή του φτωχού. Απεναντίας, το να είναι
κάποιος ή κάποια φακίρης^25 , εφόσον η συνείδησή του το καλοδέχεται,
είναι μια μεγάλη ευλογία. Οι άνθρωποι που με τον τρόπο τους
εξευτελίζουν τους φτωχούς, πληγώνουν οδυνηρά την καρδιά τους, στο
πιο ευαίσθητο σημείο της, γιατί δεν τιμούν την παρουσία του Αλλάχ στο
πρόσωπο του ανθρώπου...».
Ο οικοδεσπότης μας πριν αρχίσει να τρώει, έκλεισε προς στιγμή τα
μάτια του, έτεινε τα δυο χέρια με τα παλάμες προς τα πάνω και είπε με
γλυκιά φωνή, που μόλις ακούστηκε: « Μπισμιλλαχιραχμανιραχίμ^26 ». Όλα
όσα γευόμασταν ήταν πολύ νόστιμα. Πρώτη φορά βρέθηκα σ’ ένα τέτοιο
δείπνο. Δεν υπήρχε τίποτα το εξεζητημένο. Τρώγαμε με τα χέρια, όπως
συνηθίζουν οι Άραβες. Για μένα δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Θυμάμαι τον
πατέρα μου, που πάντοτε όταν είμασταν μόνοι στο τραπέζι, χωρίς
φιλοξενούμενους, προτιμούσε να χρησιμοποιεί τα δάχτυλα, αντί για
πιρούνια και μαχαίρια. Οι λεπτές πίτες ήταν ζεστές ακόμα και ευωδίαζαν.
Κανένας μας δεν μιλούσε. Τα μάτια μου ήταν στραμμένα πάνω
στον Σεΐχη. Έτρωγε ελάχιστα και κάθε λίγο πρόσεχε μήπως κάποιος, είτε
από μας, είτε από τους δικούς του είχε αδειάσει το πιάτο του, οπότε ο
ίδιος πρόσθετε ρύζι ή κρέας.
Ο Ελί ήταν δεξιοτέχνης με τον τρόπο που χρησιμοποιούσε τα
δάχτυλά του. Σε κομμάτια πίτας τύλιγε το πιλάφι και το κρέας δίνοντάς
τους ένα σχήμα λίγο σφαιρικό. Όπως τον παρατηρούσα, έμοιαζε
περισσότερο με Βεδουΐνο, που μόλις πριν λίγο έφτασε από την έρημο,
παρά με Ισραηλινό Εβραίο, σπουδαγμένο σε πανεπιστήμιο κ. τ. λ., κ. τ. λ..
Μετά το υπέροχο εκείνο δείπνο και αφού μαζεύτηκαν στην κουζίνα
τα σπιτιού πιατέλες, πιάτα και ό,τι περίσσεψε από φαγητά, οι γυναίκες
έφεραν ευωδιαστό καφέ. Η μυρωδιά του κάρδαμου, που συνηθίζουν να
προσθέτουν οι Άραβες στον καφέ, προσφέρει μια άλλη απόλαυση στην
όσφρηση και κατόπιν στη γεύση.
Το ότι βρισκόμουν σ’ ένα παλαιστινιακό σπίτι, ήταν για μένα μια
λυτρωτική απόλαυση. Ενώ στις παρέες μου έχω την φήμη του πολυλογά,
(^25) Αραβικά fakir , που σημαίνει φτωχός. Η λέξη έχει διαδοθεί και έχει καταστεί δάνειο όλων σχεδόν των
γλωσσών της μουσουλμανικής Ανατολής.. 26
Στο Όνομα του Αλλάχ, του πολυεύσπλαχνου, του πολυέλαιου.