Μια ανάσα απ’ τη Ραμάλα και περίπου ένα τέταρτο απ’ το
αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν βρίσκεται το χωριό Ντεΐρ Καντίς. Δύσκολα
θα το ανακαλύψεις σε κάποιο χάρτη της περιοχής, έστω και σαν κουκίδα.
Το Ντεΐρ Καντίς είναι συνήθως σκεπασμένο από τη σκόνη που
κουβαλούν οι άνεμοι της ερήμου. Τους θερινούς μήνες καψαλίζεται από
τον ανελέητο ήλιο, που καίει χωρίς οίκτο τη Μέση Ανατολή. Το όνομα
του χωριού παραπέμπει σε κάποιο μοναστήρι, που πιθανώς να δέσποζε
στην περιοχή, σε χρόνους αρχαίους. Από τους επιζώντες γέροντες,
κανενός η μνήμη δεν έχει χώρο για ένα πιθανό χριστιανικό παρελθόν του
τόπου τους.
Οι κάτοικοι πολεμούν με την τσουρουφλισμένη γη, πασχίζοντας να
θρέψουν τα λιγοστά κατσίκια και τα πρόβατα που έχουν για να
πορεύονται οι ίδιοι. Τα χώματα τριγύρω απ’ το χωριό φτωχά. Εκτός από
λιόδεντρα, ταλαιπωρημένα από το χρόνο και τη μανία των ανέμων που
ξεσπούν κάθε τόσο, φέρνοντας άπειρους κόκκους άμμου, κοφτερούς σαν
φαρμακερό γυαλί, δύσκολα βλασταίνει κάτι άλλο, για τον χορτασμό των
ούτως ή άλλως λιτοδίαιτων χωρικών.
Στην περιοχή όπου βρίσκεται το Ντεΐρ Καντίς, η ιστορία από το
1967 και μετά, φαντάζει μονότονα ανιαρή. Μετά τον πόλεμο των έξι
ημερών, το χωριό καταλήφθηκε από τον ισραηλινό στρατό, όπως όλα τα
εδάφη της δυτικής όχθης του Ιορδάνη, που μέχρι τότε ανήκαν στην
Ιορδανία. Μετά την αναγνώριση απ’ το Ισραήλ της Παλαιστινιακής
Αρχής και της οριοθέτησης των εδαφών που θα διοικούνταν εφεξής απ’
αυτήν, το Ντεΐρ Καντίς και η γύρω περιοχή προς το διεθνές αεροδρόμιο
του Ισραήλ, παρέμεινε υπό την διοίκηση του στρατού κατοχής. Οι όποιες
αλλαγές στη ζωή των Παλαιστινίων, μετά τις συμφωνίες στο Όσλο, δεν
έφτασαν ως το μικρό ασήμαντο χωριό....