φίλος μου δεν είχε δουλειά. Ξεφύλλιζε ένα περιοδικό, σχετικό με τη
γεωπονική, πίνοντας συγχρόνως γουλιά γουλιά ένα γαλλικό καφέ. Μόλις
με είδε να μπαίνω στο γραφείο σηκώθηκε και μ’ αγκάλιασε σφιχτά,
λέγοντάς μου ένα σιαλόμ , από καρδιάς. «Ξεκουράστηκες φίλε»; Αντί για
απάντηση του ανταπέδωσα την εγκαρδιότητα μ’ ένα πηγαίο χαμόγελο.
Άφησα μερικά λεπτά και είπα· «Ελί, ώσπου να κοιμηθώ χθες βράδυ,
σκεφτόμουν, μήπως όλα όσα είχαν συμβεί στο σπίτι του γέροντα Ισμαήλ
ήταν ένα υπέροχο όνειρο, ένα δώρο της φαντασίας μου». «Φίλε μου, όσα
είδες, όσα άκουσες, όσα γεύτηκες, οι άνθρωποι που γνώρισες, είναι τόσο
πραγματικά, όπως κι αυτή η στιγμή στο γραφειάκι μου» απάντησε ο Ελί.
«Όταν ο Μίχαελ μας γνώρισε τον Σεΐχη, παρόμοιες με τις δικές σου
σκέψεις είχαν γεννηθεί και σε μένα». «Άκουσα που τον λέγατε Σεΐχη.
Εγώ τους μόνους σεΐχηδες που έχω υπόψη μου, είναι κάποιοι
Σαουδάραβες κροίσοι, που κατά καιρούς αναφέρονται στις σελίδες
εφημερίδων. Ετούτος ο Αμπού Σάλεχ είναι πάμφτωχος. Ούτε ηλεκτρικό,
ούτε καθίσματα στο σπίτι του, ούτε χειροποίητα χαλιά στο πάτωμα....».
«Ο Σεΐχ Αμπού Σάλεχ», απάντησε ο Ελί, «είναι αληθινός Σεΐχης, όχι για
τα πετροδολλάριά του, που ούτως ή άλλως δεν τα έχει ανάγκη, αλλά για
τον πλούτο που έχει ως ανθρώπινη υπόσταση. Είναι ένας Σεΐχης του
δερβίσικου τάγματος των Ριφαήδων. Κάτι αντίστοιχο, με ό,τι εννοεί ένας
Εβραίος όταν αναφέρεται σ’ ένα μαγγίντ^30.
«Εκείνο για το οποίο είμαι σε θέση μιλήσω», συνέχισε ο Ελί,
«χωρίς να επιδέχεται μαθηματικής απόδειξης, γιατί ξεπερνά τα όρια του
μυαλού μας, είναι ότι ο Σεΐχ Ισμαήλ διαθέτει χάρη και δύναμη· αυτό που
στα αραβικά λέγεται μπάρακα. Η μπάρακα αποδίδει κάτι πολυσήμαντο
και βαθύ. Δεν έχει σχέση με άσκηση εξουσίας πάνω σε άλλους
ανθρώπους, ούτε με επιβολή κατόπιν ασκήσεως ψυχολογικής πίεσης, με
την κατάλληλη εκμετάλλευση του φόβου εμπρός στο δέος του θανάτου.
Θα πρόσεξες φαντάζομαι, πόσο απλός και σεμνός είναι ο Σεΐχης. Τίποτε
από την συμπεριφορά του, που τουλάχιστον στην αρχή, την παρατηρούσα
επισταμένα με περιέργεια, δεν έχει κάτι το επιτηδευμένο. Προσωπικά δεν
άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί από τον ενθουσιασμό του Μίχαελ.
Σκεφτόμουν, αυτός είναι Αμερικανάκι, το να ενθουσιάζεται είναι κάτι
σαν χόμπι, έχοντας προηγούμενες εμπειρίες από επαφές μου με
Αμερικάνους, Εβραίους και μη. Ακόμα, ήμουν επιφυλακτικός, εξαιτίας
της βαθύτατης άγνοιας που επικρατεί ανάμεσα σε μας ως προς τους
Παλαιστίνιους και ως προς τους Μουσουλμάνους. Βλέπεις ο φόβος των
(^30) Πνευματικός δάσκαλος.