Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΕΛ ΝΤΟΥΝΤΑΪ

Κάπου έπιασε τον εαυτό του ο Γιοέλ, εκείνο το πρωί, να νιώθει
ξένος και μόνος στην πόλη του. Στην πόλη που είχε επιλέξει, σχεδόν με
ερωτικό πάθος, ως τόπο της ζωής του. Η Ιερουσαλήμ του φαινόταν
αφιλόξενη, όπως η έρημος της Ιουδαίας. Μα, ξανασκέφτηκε, η
Ιερουσαλήμ εδώ και αιώνες ήταν ίδια. Αειθαλής και άσπιλη, αφού κατά
κύριο λόγο υπήρχε, όχι στους χάρτες, αλλά στους μύθους και στους
πόθους, που ήθελαν να συντηρούν λαοί, που αποτελούσαν την τεράστια
πλειοψηφία των κατοίκων του πλανήτη. Μάλλον σήμερα, είχε
συνειδητοποιήσει πως στο κέντρο του είναι του, υπήρχε ένα κενό, όμοιο
με σκοτεινό βάραθρο αδιόρατου βάθους. Ήταν η βίωση της προσωπική
τουερημίας.
Μέχρι πριν λίγες ημέρες, είχε πλάι αρκετά δεκανίκια που στήριζαν
την αισιοδοξία του. Ανήκε στους φιλελεύθερους Εβραίους, που έδειχναν
άνετοι, δίχως ταμπού. Τολμούσαν να μιλήσουν για δικαιώματα των
Παλαιστινίων, έστω και αν δεν είχαν πιει ούτε έναν καφέ με Παλαιστίνιο,
υποστήριζαν το σχέδιο «ανταλλαγή εδαφών για την ειρήνη», που
πρόβλεπε απόδοση των υψωμάτων του Γκολάν στη Συρία έναντι μιας
συνθήκης ειρήνης, κατά τα πρότυπα της συμφωνίας του Κάμπ Ντέιβιντ.
Είχε πολλούς φίλους και φίλες σε αναρίθμητα σημεία του κόσμου
που δεν ήταν Εβραίοι. Απολάμβάνε γλέντια με τις παρέες του. Άλλαζε
συχνά ερωτικές συντρόφους, χωρίς πονοκεφάλους σοβαρών δεσμεύσεων
και τα όμοια.
Τριγύριζε στους διαδρόμους των ανατολικών θρησκειών, με πολλή
περιέργεια και αρκετή επιπολαιότητα, κάτι σαν παιχνίδι. Λίγο Ζεν,
αρκετή γιόγκα, μια στάση στο θιβετανικό βουδισμό, διαλογισμός για
χαλάρωση, ρεφλεξολογία, ελληνικό ρεμπέτικο και προσήλωση στους
τύπους του Ιουδαϊσμού ως προς την διατροφή, την τήρηση των γιορτών,
όπως απαιτεί η παράδοση. Μερικά πρωινά απάγγελνε ευλαβικά,
προσευχές απ’ το σιντούρ και οπωσδήποτε κάθε Παρασκευή βράδυ,
ξόδευε το χρόνο του για το καμπαλάτ σιαμπάτ.
Στις συζητήσεις του, ποτέ δεν είχε υποστηρίξει την ιδιαιτερότητα
των Εβραίων, λόγω πίστης και φυλής, σε σχέση με τους άλλους λαούς του
κόσμου. Μα είναι αλήθεια, πως σε μια κρυφή γωνιά του μυαλού του,
πίστευε στην μεγάλη αξία, του να είσαι Εβραίος και όχι γκόι. Δεν το είχε
ερευνήσει ο ίδιος, αλλά από μικρός είχε πρωτακούσει, πως το αίμα των
Εβραίων ήταν διαφορετικό από εκείνο των γκοΐμ. Δεν εδιαφέρθηκε να
ψάξει την αλήθεια επί του θέματος, αλλά το πίστευε, χωρίς να το
ομολογεί, όπως ο καθένας μας πιστεύει πως η αφόδευση είναι μια φυσική