Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΕΛ ΝΤΟΥΝΤΑΪ

αντιμετώπιζε κάθε λογής προβλήματα και αδιέξοδα και κατά πόσον ο
ίδιος θα μπορούσε να σταθεί πλάι της.
Σήμερα η συνείδησή του τον είχε ταρακουνήσει βίαια. Ένιωθε
ντροπή για την μέχρι τότε συμπεριφορά του στη Σάρρα. Παραδεχόταν
πως την είχε αντιμετωπίσει σαν ένα φαλλοκρατικό γουρούνι, χωρίς
συναίσθημα. Ντρεπόταν να την αντικρύσει κατάματα εξαιτίας της πολλής
σκληρότητάς του. Αν μπορούσε, μπροστά σε όλους, συναδέλφους και
πελάτες θα έπεφτε στα γόνατα ζητώντας συγγνώμη από τη Σάρρα για όσα
δεν σκέφτηκε και για όσα αρνήθηκε να της προσφέρει.... Μα δεν ήταν
βέβαιο ότι μια τέτοια πρωτοβουλία του, δεν θα θεωρούνταν ένα
κακοσχεδιασμένο σκετς, όχι τόσο από την ίδια, αλλά από τους άλλους,
που θα παρακολουθούσαν την εκούσια ταπείνωση και μετάνοιά του,
δημοσίως. Η τεσουβά μου, συλλογίστηκε, είναι να αποδώσω στη Σάρρα,
έστω με καθυστέρηση, την τιμή που της αρμόζει, ως ανθρώπινης
ύπαρξης, χωρίς, για πρώτη φορά, να περιμένω την ελάχιστη ανταπόδοση.
Όσο έκανε αυτές τις σκέψεις, τα μάτια του βούρκωσαν κι έστρεψε το
βλέμμα προς ένα ράφι φορτωμένο βιβλία, κάνοντας πως έψαχνε για
κάτι....