Ισραήλ, με καθαρό μυαλό και φωτισμένη συνείδηση, όφειλε να
απαντήσει, χωρίς υποκριτικές αποσιωπήσεις. Η δολοφονία του Ζεεβί, σε
καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί, με βάση την αρχή του
απόλυτου σεβασμού της ζωής. Παρ’ όλα αυτά όμως, η όλη στάση και η
δράση αυτού του ανθρώπου, άφηνε αρκετά περιθώρια κατανόησης της
δολοφονίας του από τους Παλαιστίνιους.
Η ιστορία, συνήθως εκδικείται την επικαιρότητα. Η δολοφονία του
Ρεχαβάμ Ζεεβί, είναι σίγουρο, πως σ’ ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό
κράτος θα ονομάζεται πράξη αντίστασης κατά της ισραηλινής κατοχής.
Από τη μια μεριά της μεθορίου των συνόρων, η μνήμη του θα τιμάται στο
κοιμητήριο του όρους Χερτζλ, ενώ από την άλλη μεριά, θα συντηρείται
σαν ενός αδιάλλακτου ρατσιστή, που όχι απλώς αρνιόταν το φυσικό
δικαίωμα των Παλαιστινίων για μια πατρίδα, αλλά επί πλέον αρνιόταν να
δεχθεί την ύπαρξή τους στα πατρογονικά τους χώματα. Τελικά, ο
ιστορικός του μέλλοντος, που θα κρίνει και θα αναλύσει τα γεγονότα με
επιστημονική ουδετερότητα, μάλλον θα δείξει κατανόηση για την
πράξητων άγνωστων Παλαιστινίων που έθεσαν τέρμα στον επίγειο βίο
του Ζεεβί και ανέκοψαν τα φιλόδοξα σχέδιά του ως προς την εκκαθάριση
της δυτικής όχθης του Ιορδάνη από την παρουσία Αράβων ....
Τελικά, σ’ αυτή την καμπή της ιστορίας, ο θάνατος του Ζεεβί έδωσε
τα επιχειρήματα που είχε ανάγκη ο Σαρόν για να αποκαλύψει τις
καταστροφικές προθέσεις του έναντι των Παλαιστινίων και να τις
εφαρμόσει.
Με αφορμή τις επιθέσεις αυτοκτονίας ε πόλεις του Ισραήλ, ο
ισραηλινός στρατός στα κατεχόμενα της Δυτικής Όχθης και της Γάζας,
άρχισε να εφαρμόζει και πάλι, ένα ιδιαίτερα βάρβαρο μέτρο κατά των
Παλαιστινίων· την κατεδάφιση των σπιτιών τους.
Οι μπουλντόζες του στρατού γκρεμίζουν τα σπίτια, όπου μέχρι πριν
λίγο στεγάζονταν συχνά πολυμελείς οικογένειες. Το δρόμα εξελισσόταν
μπροστά σε αλλόφρονες γυναίκες, σε μικρά παιδιά που κλαίνε
τρομαγμένα ασταμάτητα, σε άνδρες που πνίγουν το δάκρυ τους σ’ έναν
ορμητικό χείμαρρο της οργής....
Δεν ήταν το μόνο μέτρο, που προκαλεί απερίγραπτη οδύνη στους
Παλαιστίνιους. Οι συλλήψεις υπόπτων και ο εγκλεισμός τους επί μήνες
χωρίς δίκη σε κελλιά πλήρους απομόνωσης. Η ανενδοίαστη, εμπρός στα
μάτια της διεθνούς κοινότητας, νομιμοποίηση της χρήσης βασανιστηρίων