Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΕΛ ΝΤΟΥΝΤΑΪ

παραιτηθεί από το στρατό αφού πήρε το βαθμό του συνταγματάρχη και
ήδη ήταν έφεδρος. Είχε στήσει με άλλους δυο συνεργάτες μια μικρή
επιχείρηση πληροφορικής και έμενε στη Χάιφα. Μετά από έναν
αποτυχημένο γάμο δεν τόλμησε να ξαναπαντρευτεί. Ταξίδευε
τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο στην Ινδία, από όπου προμηθευόταν για
την εταιρία του προγράμματα λογισμικού και άλλα συναφή. Συνήθως
όποτε πετούσε για το Δελχί, έκλεβε και λίγες μέρες για τον εαυτό του κι
έτσι είχε καταφέρει να τριγυρίσει αρκετά στην αχανή χώρα, όχι σαν
τουρίστας, αλλά σαν περιηγητής και αναζητητής συγκινήσεων, όπως μου
είπε χαρακτηριστικά.
Μου μίλησε για την εμπειρία του όταν γνώρισε πριν δύο χρόνια τον
Δαλάι Λάμα στη Νταραμσάλα. Η συνάντηση εκείνη, είχε επηρεάσει
σημαντικά τις σκέψεις του. Ιδέες που θεωρούσε παγιωμένες μέσα του
τέθηκαν υπό συζήτηση, υπό αμφισβήτηση και αποδέχθηκε έκτοτε μια
απλή αλήθεια· ότι τα πάντα υπόκεινται στο νόμο της σχετικότητας. Μου
περιέγραψε τις εντυπώσεις του όταν βρέθηκε στην Ajmer του Ρατζαστάν,
στις γιορτές των Ινδών Μουσουλμάνων στη μνήμη του Μουινουντίν
Τσίστι, ιδρυτή ενός εξαιρετικά διαδεδομένου τάγματος σούφι στο
Πακιστάν και στην Ινδία.
Ενώ απολαμβάναμε τον καφέ, ο Μπεν Αμί μου είπε, πως ήθελε να
μου εμπιστευτεί κάτι σημαντικό. Εκ προοιμίου με παρακάλεσε, αν παρ’
ελπίδα δεν συμφωνούσα με όσα θα μου εκμυστηρευόταν, η όλη συζήτηση
να έμενε αποκλειστικά μεταξύ μας. Συμφώνησα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Φίλε μου, άρχισε να μου μιλά αργά, λες και επιθυμούσε να σπείρει
το λόγο του στην ύπαρξή μου, γνωρίζεις πολύ καλά ότι τα πιο
δημιουργικά χρόνια της ζωής μου τα αφιέρωσα στην υπηρεσία του
στρατού. Ποτέ δεν μου πέρασε απ’ το νου να κάνω καριέρα, να γίνω
στρατηγός και να απολαύσω κάποια στιγμή τις δόξες και τις τιμές αυτών,
που προσβλέπουν μια καρέκλα στο Υπουργείο Άμυνας. Για μένα ο
στρατός ήταν μια προσφορά στην πατρίδα. Βλέπεις, όπως πολλοί από
μας, δεν έχω ρίζες σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου. Το σπίτι μου είναι σ’
αυτή τη στενή λωρίδα γης που λέγεται Ισραήλ. Ποτέ δεν είχα σε εκτίμηση
τον Σαρόν και τους ομοίους του, γιατί από κάποια στιγμή και μετά η
συνείδησή μου με πληροφορούσε, ότι το να θέλουμε μια ζωή ειρήνης, δεν
ήταν προδοσία και ξεπούλημα της πατρίδας. Επίσης συνειδητοποίησα ότι
είμαστε καταδικασμένοι, όπως λένε πολλοί, να συμβιώσουμε στον ίδιο
γεωγραφικό χώρο με τους Παλαιστίνιους. Ως στρατιωτικός έκανα μια
επωφελή διαδρομή. Ξεκίνησα, αντιμετωπίζοντας τους Παλαιστίνιους και