Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΕΛ ΝΤΟΥΝΤΑΪ

πανεπιστημίου. Η σαρία μοιάζει με τις ρίζες του δένδρου, αλλά οι δρόμοι
του τασαούφ, που στη Δύση είναι πιο γνωστό ως Σουφισμός μπορούν να
παρομοιαστούν με τους καρπούς του δένδρου. Το μονοπάτι που οδηγεί
στο Θεό ξεκινά με τις λέξεις που αρθρώνει η γλώσσα του ανθρώπου, μα
δεν σταματά εκεί. Η ορθή ομιλία είναι θεμέλιο για την ορθή ζωή.
Υπάρχει η γλώσσα που υφαίνεται από γράμματα, φωνήεντα, σύμφωνα και
διφθόγγους και συνθέτουν με ποικίλους συνδυασμούς λέξεις και
παραπέρα φράσεις. Αυτή η γλώσσα είναι χρήσιμη για να μπορούμε να
συνεννοούμαστε μεταξύ μας οι άνθρωποι. Αλλά όπως είναι γνωστό σε
όλους, η γλώσσα των γραμμάτων και των λέξεων είναι χρήσιμη μονάχα
μεταξύ των ανθρώπων που τη γνωρίζουν. Αν λάβουμε υπόψη ότι στη γη
υπάρχουν αμέτρητες γλώσσες και διάλεκτοι, εντελώς διαφορετικές και
ξένες μεταξύ τους, μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί τα όρια μέσα στα
οποία μας περιορίζει η γλώσσα των λέξεων που χρησιμοποιούμε. Υπάρχει
όμως και η γλώσσα της καρδιάς. Δεν έχει ανάγκη τα γράμματα και τις
λέξεις. Όταν μιλούμε τη γλώσσα της καρδιάς, το φως του Αλλάχ γίνεται
αισθητό στα σώματά μας και διαχέεται πέρα από τις υπάρξεις μας, πάνω
σε όλη τη γη. Αξίζει να φυλάμε καλά στο νου μας το λόγο του Χαζράτ
Ίσα· το γράμμα θανατώνει, το πνεύμα όμως ζωοποιεί.... Κατά τη γνώμη
μου, και μόνο γι’ αυτή τη φράση του, αξίζει το επίθετο Ρουχουλλάχ, που
προσδίδουμε οι Μουσουλμάνοι στον Ίσα, σαλαλάχου αλάιχιμ ουά σαλάμ.
Το γράμμα είναι η γλώσσα των λέξεων, που μπορεί να φέρει τον πόνο,
την καταστροφή, τη διχόνοια ακόμα και το θάνατο ανάμεσα σε
σκοτισμένους και άμυαλους ανθρώπους. Απεναντίας, η γλώσσα της
καρδιάς είναι πνεύμα, που κομίζει ζωή! Το Κοράνι, όπως και όλα όσα
μας άφησαν παρακαταθήκη οι Προφήτες είναι γραμμένα στη γλώσσα της
καρδιάς....
Στο φτωχικό μας είμαστε μαζεμένοι άνθρωποι που μιλούμε
διαφορετικές γλώσσες μεταξύ μας, παρ’ όλα αυτά κάτι δυνατό μας
συνδέει. Είναι η γλώσσα της καρδιάς που μας σμίγει, είναι η γλώσσα της
καρδιάς η δύναμη που καταργεί τα σύνορα της άγνοιας των λέξεων. Είναι
το κλειδί που μας αξιώνει να επιστρέψουμε στην κοινωνία, πριν από τη
σύγχυση του εγωισμού που είχε φέρει την τραγωδία του πύργου της
Βαβέλ.
Όσην ώρα μιλούσε ο Σεΐχ Ισμαήλ είχα την αίσθηση πως τα λόγια
του δεν υπήρχε ανάγκη μετάφρασης για να τα κατανοήσω.
Προσπερνούσαν τις έλικες του εγκεφάλου και τρύπωναν κατ’ ευθείαν