Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΕΛ ΝΤΟΥΝΤΑΪ

λωρίδα της Γάζας είχε αποκλεισθεί. Ο στρατός, όπως έδειξε μια εικόνα,
ξεκίνησε να απλώνει συρματοπλέγματα μήκους εκατοντάδων μέτρων,
προκειμένου να αποκοπούν από το Ισραήλ οι περιοχές που ζούν
Παλαιστίνιοι. Κάποια στιγμή η εικόνα έδειξε την περιοχή γύρω από το
Ντεΐρ Καντίς. Μολονότι δεν ανήκε στα αυτοδιοικούμενα εδάφη της
Παλαιστινιακής Αρχής, ο στρατός αποφάσισε να αποκλείσει με αγκαθωτά
σύρματα τον οικισμό του χωριού, όπου ζούσαν μόνον Άραβες, ώστε να
μην είναι δυνατή η πρόσβαση Παλαιστινίων από τη Ραμάλα κυρίως, αλλά
και από το Ντεΐρ Καντίς προς το αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν. Όπως
έδειχναν τα πράγματα, σε μια νύχτα είχαν αποφασισθεί φοβερά πράγματα
από τον Σαρόν και τους υπουργούς του. Οι επίσημες ανακοινώσεις και οι
εικόνες που εμφανίζονταν, η μια μετά την άλλη, στην οθόνη, για ένα
πράγμα έπειθαν. Η κυβέρνησή μας είχε αποφασίσει να εξωθήσει τις
σχέσεις Ισραήλ και Παλαιστινίων στα άκρα.
Οι Παλαιστίνιοι είχαν δύο επιλογές. Η μια ήταν να ευνουχιστούν
και να υποταχτούν στην εξουσία της ισραηλινής κυβέρνησης, με αντίτιμο
την βιολογική επιβίωσή τους και τίποτε περισσότερο. Η άλλη, ήταν να
φύγουν από τη Δυτική Όχθη αναζητώντας καταφύγιο μακρυά από τα
σύνορα του ζωτικού γεωγραφικού χώρου συμφερόντων των Εβραίων.
Ο Σαρόν έθετε σε εφαρμογή το πρόγραμμα που είχε εξαγγείλει
προεκλογικά ο μακαρίτης Ζεεβί, που ήταν και δικός του ασίγαστος πόθος,
να «καθαρίσει» το Έτετζ Γισραέλ από κάθε ίχνος αραβικού σπέρματος.
Είχαμε μαζευτεί γύρω από τη συσκευή της τηλεόρασης και
παρακολουθούσαμε σιωπηλοί. Κάποια στιγμή, που ξαναέδειξε η εικόνα
τους στρατιώτες, ενόσω άπλωναν γύρω από το Ντεΐρ Καντίς τα
συρματοπλέγματα, έτσι ώστε το μικρό χωριό να αποκλεισθεί
ολοκληρωτικά από τον γύρο κόσμο, ακούστηκαν οι οργισμένες βρισιές
του φίλου μου του Ελί. Σχεδόν αμέσως τον μιμηθήκαμε και οι άλλοι. Η
μόνη που σιωπούσε ήταν η Σάρρα. Παρατήρησα ότι δάγκωνε τα χείλια
της με πείσμα, τόσο που έτρεξαν αίμα. Τα μάτια της βούρκωσαν. Κάποια
στιγμή δεν άντεξε και ξέσπασε. «Αν μπορούσα να προβλέψω την
κατάντια του σιωνιστικού κινήματος, έτσι όπως την ζούμε σ’ αυτήν την
κόλαση της ατέρμονης αντιπαράθεσης κατά των Παλαιστινίων, καλύτερα
να έμενα στην Αιθιοπία, μια αγράμματη Φαλάσα, βόσκοντας αγελάδες
και κατσίκες. Έχω την αίσθηση πως αυτοί που κινούν τα νήματα τα
τελευταία χρόνια στον τόπο μας, τυφλωμένοι από το μίσος τρελλών
ραβίνων και άλλων ανεγκέφαλων, έχουν λησμονήσει ότι εκτός από τους
Εβραίους, το ίδιο άνθρωποι είναι και οι Άραβες. Έχουν διαγράψει από