Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΕΛ ΝΤΟΥΝΤΑΪ

την ιστορική μνήμη τους το όραμα των Εβραίων πιονέρων, για μια δίκαιη
κοινωνία, ανοιχτή σε όλους. Ντρέπομαι που είμαι Εβραία. Λυπάμαι για τα
χρόνια που χαράμισα υπηρετώντας στο στρατό μας, όταν βλέπω να
είμαστε κατακτητές ενός λαού, που το μόνο που ζητά είναι ελευθερία και
αξιοπρέπεια στη γη του...». Μιλούσε, αδιαφορώντας για την παρουσία
μας. Αδιαφορώντας για το αν συμφωνούσαμε με τις σκέψεις της, που τις
φώναζε. Δεν την ένοιαζε, μήπως κάποιος από τους φίλους μου, που είχε
γνωρίσει μόλις πριν λίγες ώρες είχε αντίθετες ιδέες προς τις δικές της.
Ολωνών τα βλέμματα είχαν στραφεί κατά πάνω της. Η έκπληξη των
άλλων, που δε γνώριζαν τη Σάρρα, γρήγορα εξανεμίστηκε, αφού όλους
μας κατέκλυσαν όμοια συναισθήματα. Η οργή και η απογοήτευση της
Σάρρας ήταν και δική μας απογοήτευση. Οι βρισιές του Ελί δεν ήταν
ξέσπασμα της στιγμής, μα φανέρωναν πως το ποτήρι είχε ξεχειλίσει. Δεν
αντέχαμε άλλο να σιωπούμε εμπρός στην κατευθυνόμενη
αντιπαλαιστινιακή δαιμονολογία. Ήταν μια εξοργισμένη και συνειδητή
κατάλυση του μύθου περί περιουσίου λαού του Θεού, που έχει το
δικαίωμα να σπέρνει τον όλεθρο του θανάτου στους γειτονικούς λαούς,
προκειμένου να εξασφαλίζεται ο ζωτικός χώρος του.
Εκείνη τη στιγμή, καθώς παρακολουθούσαμε τις έκτακτες ειδήσεις,
προσωπικά ένιωσα βαθειά ντροπή. Οι σύγχρονοι Εβραίοι που ζούσαμε
στο Ισραήλ, με την ανοχή που είχαμε δείξει σε επικίνδυνους σχιζοφρενείς
πολιτικούς του τόπου μας, είχαμε καταφέρει να διαστρεβλώσουμε τον
προφητικό οραματισμό της πνευματικής παράδοσής μας. Η προοπτική
ενός μεσσιανικού μέλλοντος, χάριν όλης της ανθρωπότητας, που είχαν
αφήσει παρακαταθήκη οι Εβραίοι Προφήτες, σκότισε το φως της ελπίδας.
Οι προσδοκίες μιας ανοιχτής και δίκαιης κοινωνίας, χωρίς διακρίσεις
οποιασδήποτε μορφής, πετάχτηκαν βάναυσα στο έρεβος της έσχατης
απελπισίας. Ντρεπόμουν γιατί ήμουν Ισραηλινός Εβραίος.
Αναρωτήθηκα σιωπηλά, τί σχέση μπορεί να είχα με τον συρφετό
των μικρονοϊκών φανατικών Εβραίων που πυρωμένοι από αγιάτρευτη
φθίση της ψυχής, έφτυναν ξεδιάντροπα την ειρήνη προκαλώντας την
υπομονή των Παλαιστινίων και τις συνειδήσεις όλων εκείνων, που δεν
λησμόνησαν πως είναι άνθρωποι. Την τραγωδία του σοά την είχαν
επεξεργασθεί με τους κανόνες του marketing και την έκαναν παντιέρα
άνομων συμφερόντων....
Όσο έμενα φυλακισμένος σ’ αυτές τις σκέψεις, το σώμα μου
αντέδρασε έντονα στην ψυχολογική πίεση. Μολονότι το στομάχι μου
ήταν άδειο, ένιωσα τάση για εμετό και κατευθύνθηκα στην τουαλέτα,