Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΕΛ ΝΤΟΥΝΤΑΪ

αισθάνθηκα ένα δάγκωμα στο κέντρο του ανδρικού εγωισμού μου. Είμαι
σίγουρος, πως αν ήμασταν μόνοι, χωρίς τη Σάρρα, θα συλλογιόμασταν
τρόπους δράσης, εγκλωβισμένοι σ’ ένα αδιέξοδο προτάσεων, υποθέσεων
και εναλλακτικών λύσεων και τα λοιπά, και τα λοιπά. Κανένας μας δεν
άνοιξε το στόμα για να αρθρώσει έστω και μιαν ερώτηση, πάνω σε όσα
είχε προτείνει η Σάρρα.
Ο Μίχαελ έφυγε αμέσως για να βρει ένα κατάλληλο για την
περίσταση αυτοκίνητο. Θα ζητούσε από τη διοίκηση του μοσάβ ένα από
τα υπηρεσιακά τζιπ, που ούτως ή άλλως, λόγω του Σιαμπάτ
ξεκουράζονταν. Έλπιζε πως δεν θα αντιμετώπιζε άρνηση του αρμόδιου.
Άλλωστε δεν ήταν πρωτάκουστο ένας μοσάβνικος να νοικιάσει ένα
αυτοκίνητο της κοινότητας.
Ο Ελιάχου πήρε το τζιπ του Ράφαελ και πήγε για το κατάστημα
τροφίμων, κρατώντας ένα σημείωμα με τα ψώνια που είχαμε αποφασίσει
ότι ήταν αναγκαία. Ευτυχώς που το μοσάβ δεν ήταν θρήσκο, αλλιώς θα
έπρεπε να τρέχουμε, κι εγώ δεν ξέρω πού, για να βρούμε ανοιχτό μαγαζί.
Ο Ελί έβαλε σε φορτιστές τα κινητά τηλέφωνα που είχαμε στη
διάθεσή μας, ενώ η Σάρρα ήταν κοντά μου, χαϊδεύοντάς μου τα μαλλιά.
Είχε ξαναγίνει η τρυφερή γυναίκα που γνώριζα, αγνοώντας την άλλη της
πλευρά, που μόλις πριν λίγο είχα πρωτογνωρίσει.
«Σάρρα» της είπα, «αν έχεις τον παραμικρό ενδοιασμό γι’ αυτή τη μικρή
επιδρομή, μπορούμε να γυρίσουμε στην Ιερουσαλήμ. Δεν θα ήθελα
εξαιτίας μου να αντιμετωπίσεις οποιοδήποτε πρόβλημα». Η απάντησή της
ήταν κοφτή και κοφτερή. «Γιοέλ, μπορεί να είμαι γυναίκα, και να ξέρεις
πως με ικανοποιεί αφάνταστα αυτό, μα δεν είμαι γυναικούλα. Μπορεί να
σου οφείλω την επίσκεψη στο Ντεΐρ Καντίς, να σου χρωστώ τη γνωριμία
μου με την υπέροχη τρελλοπαρέα σου, αλλά πρέπει να σου πω, ότι η
γνωριμία μου με τον Σεΐχ Ισμαήλ Αμπού Σάλεχ άπλωσε ρίζες μέσα στην
ψυχή μου. Νιώθω να με συνδέει κάτι μ’ αυτό τον άνθρωπο. Κάτι που δεν
μπορώ να περιγράψω, αλλά το σέβομαι και προπάντων, δεν είναι ανάλογο
με το πόσες φορές γύρισαν οι ωροδείχτες του ρολογιού, όσο
βρισκόμασταν κοντά του. Αν θέλεις να ξέρεις, ήταν η πρώτη φορά που
μοιράστηκα το φαγητό μου παρέα με Παλαιστίνιους. Που κουβέντιασα με
Άραβες ανθρώπινα και όχι μέσα από τα ηλεκτρικά μεγάφωνα του
στρατού, όποτε επισκεπτόμουν παλαιστινιακές πόλεις και χωριά για
περιπολίες, ελέγχους ή αντίποινα. Είναι πολύτιμο για μένα, και σου το
οφείλω αφάνταστα πολλές φορές, που επί τέλους, κοίταξα κατάματα
Άραβες Μουσουλμάνους, χωρίς επιφύλαξη, δίχως τρόμο, με βλέμμα απλά