στιγμή τους γονείς του. Δεν ήξερε τί θα πει κούραση, όταν του ζητούσε
κάτι ο πατέρας ή η μάνα του. Ποτέ το στόμα του δεν άνοιξε να
παραπονεθεί, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε για να φέρει βόλτα τις
ανάγκες της οικογένειάς του. Ο Αχμέντ και η Χατίτζα, ήταν τα μόνα από
τα παιδιά του Σεΐχη, που θέλησαν και μπήκαν στο δρόμο ως μουρίντviii του
πατέρα τους.
Τότε ακριβώς που ο Σεΐχης αποφάσισε να αναπαυθεί από τους
κόπους της βιοπάλης, οι χωριανοί του πρότειναν, να μείνει στο σπιτάκι
πλάι στο τζαμί, που προοριζόταν για τον ιμάμη. Άλλωστε όλοι στο Ντεΐρ
Καντίς, εδώ και χρόνια έναν ιμάμηix γνώριζαν, τον Σεΐχ Ισμαήλ Αμπού
Σάλεχ.
Το σπίτι ήταν μικρό, μα ο γέροντας και η αρχόντισσά του, όπως
αποκαλούσε χαριτωμένα τη σύζυγό του, το βρήκαν απόλυτα της
αρεσκείας τους. Άλλωστε, ποτέ ίσαμε τότε δεν είχαν ζηλέψει μεγάλο
σπίτι, ακόμα και τότε που μεγάλωναν τα πέντε τους παιδιά. Η αγκαλιά
του Σεΐχη ήταν τόσο πλατειά, που χωρούσε στο φτωχικό τους πολύ
περισσότερες ψυχές, απ’ όσες μπορούσε να μετρήσει ο νους του κάθε
γνωστικού σύμφωνα με τα τετραγωνικά. Από την άλλη, η αγάπη της
Μάριαμ, της γυναίκας του, στ’ αλήθεια κατάφερνε θαύματα, παρά τα
λιγοστά μέσα που διέθεταν πάντοτε στο παλάτι τους, όπως έλεγε η ίδια το
σπιτικό τους, όλο γλύκα στη φωνή.
Ο Ελί Μπεν Αμπού, ένας ξερακιανός μελαψός Γιεμενίτης, ήταν
συμμαθητής μου στο αγροτικό λύκειο της Αφούλα. Αργότερα
συναντηθήκαμε και στο στρατό. Έκτοτε διατηρούμε επαφή μεταξύ μας,
παρότι οι συνθήκες δεν μας επιτρέπουν να βλεπόμαστε τόσο συχνά, όσο
θα θέλαμε και οι δυο. Επικοινωνούμε τουλάχιστον δυο φορές το μήνα
τηλεφωνικά. Είναι από τους ανθρώπους που μπορώ να εμπιστευτώ, χωρίς
να διακινδυνεύω μια απογοήτευση. Αισθανόμαστε άνετα μεταξύ μας και
προπάντων είμαστε φίλοι, χωρίς να έχουν επηρεασθεί τα συναισθήματά
μας από το χρόνο ή την απόσταση.
Ο Ελί ζει και εργάζεται ως γεωπόνος σ’ ένα μοσάβx , πολύ κοντά
στο Ντεΐρ Καντίς. Η μητρική γλώσσα του ήταν η αραβική.. Είχε έρθει
από την Υεμένη στο Ισραήλ με τους δικούς του, σε ηλικία περίπου τριών
χρονών.