Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΕΛ ΝΤΟΥΝΤΑΪ

γραφής αυτού του συγγραφέα, που περιγράφει την εποποιΐα των Εβραίων
πιονέρων στο Έρετζ Γισραέλ και αργότερα του πολέμου της
Ανεξαρτησίας*, με είχε συγκλονίσει. Πρέπει να έχω διαβάσει μέχρι τώρα
αυτό το ογκώδες δίτομο έργο, περίπου τρεις ή τέσσερις φορές. Η γραφίδα
του Γιούρις είχε καταφέρει να με μεταφέρει στο ηρωικό παρελθόν των
ανθρώπων εκείνων, που με το πείσμα τους κατάφεραν να μεταμορφώσουν
τις έρημες εκτάσεις της Παλαιστίνης σε γη της Επαγγελίας. Υπήρχαν
αμέτρητες στιγμές, που ταυτιζόμουν με τους ήρωες και τις ηρωίδες του
συγγραφέα και ιδίως με τη Ντάφνα. Ένας λόγος που αποφάσισα να
καταταχτώ στο στρατό με σκοπό να κάνω καριέρα ως αξιωματικός, ήταν
η φοβερή επίδραση που είχε ασκήσει “Η Έξοδος” στις σκέψεις μου, στα
όνειρά μου για το μέλλον, στη λατρεία για το λαό μου και για τον τόπο
μου.
Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών, όπως στους περισσότερους
Ισραηλινούς Εβραίους, δεν ήταν μια στρατιωτική επιτυχία, αλλά η
επαλήθευση προφητειών, που αιώνες τώρα διαβάζαμε στην Τανάχ, χωρίς
να πολυπιστεύουμε ότι θα μπορούσαν κάποια μέρα να βγουν αληθινές.
Άλλωστε ποτέ δεν υπήρξα ιδιαίτερα θρήσκα. Επί τέλους, τουλάχιστον για
μας τους Εβραίους του Ισραήλ, δεν υπήρχε λόγος να επαναλαμβάνουμε
στο σέντερ του Πέσαχ την ευχή “του χρόνου στην Ιερουσαλήμ”, αφού
ζούσαμε πια στην Ιερουσαλήμ, ήταν πια δική μας, η αιώνια πρωτεύουσα
του λαού Ισραήλ.
Η σταδιοδρομία μου στο στρατό με απογύμνωσε από τη δύναμη
που ασκούσαν πρωτύτερα οι μύθοι επάνω μου. Τα πράγματα δεν ήταν
φτιαγμένα για ρομαντικούς, που επέμεναν να ζουν σε άλλες εποχές, που
δυστυχώς, είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Θρυλικοί ήρωες, αφότου έβγαλαν
τη στολή και ανακατεύτηκαν με την πολιτική και ό,τι σημαίνει αυτό,
συχνά εμφανίστηκαν πολύ καθημερινοί άνθρωποι, με αδυναμίες και
ανεπίτρεπτες, τουλάχιστον για μένα, μικρότητες. Εμφάνιζαν μια
διαφορετική εικόνα, απ’ αυτήν που οι περισσότεροι είχαμε. Ενώ ήταν
κάτι σαν τους παλιούς προφήτες, κριτές και βασιλιάδες του λαού Ισραήλ,
από τη στιγμή που αφέθηκαν να παρασυρθούν στην κούρσα για τη νομή
της εξουσίας του κράτους, αποκαλύπτονταν πλέον εκμαυλισμένοι,
αλλοτριωμένοι....
Ως νεαρή αξιωματικός είχα λάβει μέρος σε μια επιχείρηση
εκκαθάρισης στα παλαιστινιακά εδάφη. Όταν επέστρεψα στη βάση μου
ένιωθα ψυχικό ράκος. Ιδίως εξαιτίας της τακτικής κατεδάφισης σπιτιών,
τις πιο πολλές φορές ανυπεράσπιστων και εντελώς αθώων ανθρώπων.