Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΕΛ ΝΤΟΥΝΤΑΪ

Από κάποια στιγμή και μετά κατάλαβα πάρα πολύ καλά και δίχως ίχνος
αμφιβολίας, ότι το κράτος του Ισραήλ αντιμετώπιζε τους Άραβες πολίτες
του και κυρίως τους Παλαιστίνιους της Δυτικής Όχθης, της λωρίδας της
Γάζας και της Ιερουσαλήμ, με τρόπο που δεν μπορούσα να ανεχθώ. Αυτή
η πολιτική, γιατί δεν επρόκειτο για μεμονωμένα περιστατικά, αλλά για
σχεδιασμένη πολιτική διακρίσεων, ανέτρεπε τα πιστεύω μου, ως
ανθρώπου και Εβραίας του Ισραήλ. Άρχισα να διαπιστώνω, είναι αλήθεια
χωρίς ευκολία, ότι γινόταν μια εκμετάλλευση του Σοάxxii για καθαρά
πολιτικούς λόγους. Ένα τραγικά κορυφαίο γεγονός στην ιστορία της
ανθρωπότητας, πολλοί επιτήδειοι, δικοί μας πολιτικοί και ηγέτες των
Εβραίων της Διασποράς, το είχαν καταντήσει εργαλείο για να προωθούν
συμφέροντα και σκοπιμότητες, ανάλογα με τις πολιτικές συγκυρίες.
Πάντοτε ήμουν φίλη του βιβλίου και συχνά τις ελεύθερες ώρες μου
είτε διάβαζα, είτε τριγυρνούσα σε βιβλιοπωλεία, χαμένη στα ράφια τους.
Σ’ ένα βιβλιοπωλείο που πουλούσε μεταχειρισμένα βιβλία, βρήκα ένα
βιβλίο του 1975, που μεταξύ των άλλων περιείχε κείμενα του
Μπούμπερxxiii. Τον είχα ακουστά, ως φιλόσοφο, μα δεν είχα διαβάσει ποτέ
έστω και μια γραμμή από γραπτά του, ούτε ήξερα σπουδαία πράγματα για
τις ιδέες του. Ήταν μια ευκαιρία, σκέφθηκα, να μάθω κάποια πράγματα κι
έτσι το αγόρασα. Όταν βρέθηκα σπίτι του άρχισα να το ξεφυλλίζω,
επιπόλαια είναι αλήθεια στην αρχή. Τα μάτια μου έπεσαν σ’ ένα κομμάτι
του Μπούμπερ και μου ήταν αδύνατο να ξεκολλήσω από τις λέξεις του.
Με συγκλόνισαν όσα έγραφε κι ενώ πέρασε αρκετός καιρός από τότε, το
συγκρατώ στη μνήμη μου, σαν φυλαχτό της συνείδησής μου. Ο Μάρτιν
Μπούμπερ χωρίς να ασκεί κριτική στην κρατική πολιτική απέναντι στους
Παλαιστινίους και στους λοιπούς εχθρούς του Ισραήλ, εξέφραζε την
αγωνία του. Για μένα, που είχα ζήσει και είχα μάθει τόσα, ενόσω
υπηρετούσα στο στρατό, είχε φανερωθεί μπροστά μου ένας προφήτης,
από κείνους που ανέκαθεν με πύρινους λόγους ή με θρήνους,
προσπαθούσαν να συγκρατούν τον λαό μας αμόλυντο από τη
βαρβαρότητα. Αποκάλυπτε ο Μπούμπερ τους μύχιους φόβους του:
“μήπως τα θύματα οδηγηθούν να υπηρετήσουν τους θεούς του Χίτλερ,
αφού προηγουμένως τους δώσουν ένα εβραϊκό όνομα. Οφείλουμε να
αγωνιστούμε εναντίον του και να καταστρέψουμε την εικόνα του. Πρέπει
να πολεμήσουμε την κυβέρνηση του κακού μαχόμενοι το ίδιο το κακό,
οικοδομώντας σ’ αυτή τη χώρα την κυβέρνηση του Θεού και της
Δικαιοσύνης. Τί κάνουμε γι’ αυτό; Τί κάνουμε για να ζήσουμε μια ζωή
δικαιοσύνης;” Το ερώτημα που έθετε ο Μπούμπερ ήταν ένα δίστομο