Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΕΛ ΝΤΟΥΝΤΑΪ

μαχαίρι που βυθίστηκε στην καρδιά μου. Ο πόνος και η ντροπή που
ένιωσα, μη μπορώντας να δώσω απάντηση στο “τί κάνουμε, στο τί κάνω
εγώ”, ώστε η πατρίδα μου να ξεχωρίζει ως κράτος δικαιοσύνης, κράτος
του Θεού, με ό,τι πιο ουσιαστικό είναι φορτισμένη αυτή η έννοια, με
οδήγησε σε διλήμματα που πήραν την όψη εφιάλτη. Η μόνη διέξοδος
ήταν να παραιτηθώ από το στρατό. Η απόφαση άρχισε να ωριμάζει. Δεν
ήταν κάτι εύκολο, ακόμα και για πρακτικούς, οικονομικούς λόγους.
Μια μέρα, εκείνη την περίοδο των έντονων προβληματισμών μου
ξαναδιάβασα την διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Δεν θυμάμαι γιατί, αλλά
τώρα που το ξαναθυμάμαι, υποθέτω πως δεν έβρισκα κάτι μπροστά μου
για να ξεφυλλίσω. Σταμάτησα στις γνωστές δεσμεύσεις του κράτους μας:
“Θα αποδίδει απόλυτη ισότητα κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων
σε όλους τους κατοίκους ανεξαρτήτως θρησκείας, φυλής.... Θα αποδίδει
απόλυτη ισότητα κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων σε όλους τους
κατοίκους ανεξαρτήτως θρησκείας, φυλής ή φύλου. Θα εγγυάται την
ανεξιθρησκεία, την ελευθερία σκέψης, γλώσσας, μόρφωσης και
καλλιέργειας”. Αυτές οι επιμέρους διακηρύξεις είχαν καταντήσει νεκρό
γράμμα στο Ισραήλ που κατοικούσα και υπηρετούσα.
Οι Άραβες Ισραηλινοί πολίτες δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους
Εβραίους πολίτες του κράτους. Με εξαίρεση ορισμένους Δρούζους και
Βεδουΐνους, οι άλλοι Άραβες ήταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Οι
Παλαιστίνιοι από την άλλη μεριά ήταν λαός υπό κατοχή. Ενώ στα χαρτιά
η αραβική γλώσσα ήταν ισότιμη με την εβραϊκή επίσημη γλώσσα του
κράτους, τούτο δεν ίσχυε, και δεν ξέρω αν ποτέ τα Εβραιόπουλα του
Ισραήλ μάθαιναν αραβικά στα σχολεία τους. Οι λέξεις Παλαιστίνη και
Παλαιστίνιοι για χρόνια ήταν απαγορευμένες, ενώ η επαφή Εβραίων
Ισραηλινών με Παλαιστίνιους ήταν ποινικό αδίκημα για τους πρώτους.
Εκείνο το γεγονός που μ’ έκανε να ξεκαθαρίσω με τα διλήμματά
μου και με οδήγησε στην απόφαση να παραιτηθώ από το στρατό ήταν το
άρθρο του Αμίρ Γκιλάτ στην Μα ́αρίβ της 21ης Ιανουαρίου 2000, σχετικά
με την “σφαγή της Ταντούρα” τον Μάιο του 1948.
Το άρθρο βασιζόταν σε όσα περιείχε η εργασία που Τέντι Κατζ,
ενός μεταπτυχιακού φοιτητή στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα, με τίτλο “Η
έξοδος των Αράβων από τα χωριά στους νότιους πρόποδες του όρους
Κάρμελ”. Ο Κατζ, με τη συγκατάθεση των καθηγητών του είχε αναλάβει
να ερευνήσει περιστατικά του πολέμου της Ανεξαρτησίας, προκειμένου
να πάρει το master του. Η εργασία ερευνούσε το τί συνέβη με την
εκδίωξη από τις δυνάμεις της Χαγκάνα Αράβων χωρικών, που