Για τους Αιθίοπες Εβραίους η αλιγιά δεν ήταν όμοια με
οποιονδήποτε Εβραίο της Διασποράς που επιστρέφει στο Έρετζ Γισραέλ.
Απροετοίμαστοι ψυχολογικά, ταξίδεψαν στο χώρο και στο χρόνο. Στην
Αιθιοπία η ζωή τους είχε λησμονήσει κάθε εξέλιξη της ιστορίας. Ακόμα
και συμβάντα της εβραϊκής ιστορίας αγνοούσαν. Το μόνο που τους έδενε
με τον λαό Ισραήλ ήταν μια πίστη αρχέγονη και μια συνείδηση κοινής
ταυτότητας, που λειτουργούσε αυθόρμητα και σε αντιπαράθεση με τους
λοιπούς Αιθίοπες. Μονάχα η πίστη έκανε τη διαφορά στον τόπο που
ζούσαν από αιώνες και ήταν αφορμή για διακρίσεις βάναυσες. Τα ιερά
βιβλία τους δεν ήταν στα εβραϊκά, αλλά μεταφρασμένα στη γλώσσα
αμχάρι, όπως και των άλλων Αιθιόπων. Η κοινοτική οργάνωση της ζωής
τους ήταν σε βασικά σημεία αδιανόητη για τις συνθήκες του Ισραήλ.
Παρόλα αυτά, η ανάγκη να καταλάβουν τη θέση που τους άξιζε στην
καινούργια πατρίδα, τους πεισμάτωσε, τουλάχιστον τους νέους και
ξεπέρασαν τα όποια εμπόδια ορθώνονταν μπροστά τους.
Ώρες ατέλειωτες καθόμασταν τα βράδια και η Σάρρα μου
περιέγραφε τους γονείς της, που είχαν πεθάνει πριν λίγα χρόνια, τη γιαγιά
της που τους είχε ακολουθήσει και συγκρατούσε τα πρόσωπά τους στη
μνήμη της, πολύ τρυφερά. Τις ταπεινώσεις που αντιμετώπιζαν από
ορισμένους υπαλλήλους του κράτους, που προσπαθούσαν με το ζόρι να
τους επιβάλλουν συνήθειες και αρχές που τους ήταν ολότελα ξένες.
Θυμόταν θρήσκους ραβίνους, που δεν θεωρούσαν τους Εβραίους από την
Αιθιοπία καλούς Εβραίους και τους πίεζαν, σπέρνοντας ένα σωρό φόβους
στις απονήρευτες ψυχές τους, προκειμένου να αρχίσουν να τηρούν τη
χαλακάxxiv. Το πιο μεγάλο πρόβλημα ήταν με τις γυναίκες από την
Αιθιοπία, που οι ορθόδοξοι ραβίνοι τις υποχρέωναν σώνει και καλά να
υποβληθούν σε μικβάxxv. Οι γυναίκες έφερναν στο νου τους τις
περιπτώσεις βίαιων εκχριστιανισμών, που είχαν υποστεί στην Αιθιοπία
γνωστοί, φίλοι ή συγγενείς από τους Κόπτες. Το γνώρισμα ενός Εβραίου
που γινόταν Χριστιανός ήταν το βάπτισμα. Το μικβά , ως τελετουργικό
λουτρό, μοιάζει με το χριστιανικό βάπτισμα και οι γυναίκες, ιδίως οι πιο
μεγάλες στην ηλικία, προτιμούσαν να πεθάνουν «κακές Εβραίες», κατά
τους ραβίνους, παρά να υποστούν κάτι, που στο μυαλό τους είχε
ταυτισθεί με το βάπτισμα της εκκλησίας και σηματοδοτούσε την άρνηση
της πίστης του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ, του Μωυσή.
Οι μέρες στην Ιερουσαλήμ κυλούσαν σχετικά ήσυχα για τον Γιοέλ
και τη Σάρρα. Βρίσκονταν όλο και πιο συχνά απ’ ότι πρωτύτερα μαζί και