wolności bardzo wysoki. Zawsze jest w ruchu, próbując zaspokoić swoją potrzebę
władzy i robi to kosztem każdego, kogo może oszukać lub okraść. Uważa siebie za
najmądrzejszego a wygrywanie we wszystkim co możliwe sprawia mu nie małą
satysfakcję. Socjopata jest dobry w nabieraniu ludzi ponieważ jest on aktywny,
szarmancki i bardzo wierzy że jest najlepszy ze wszystkich. Na początku będzie bardzo
miły, a jeśli ktoś wytknie mu jego wady z uśmiechem na twarzy podziękuje i
pogratuluje spostrzegawczości. Taki typ osobowości jest genetycznie niezdolny do
odczuwania miłości lub przynależności do kogokolwiek. Na początku jest czarujący a
gdy dostanie to czego chce, ucieka ponieważ jego potrzeba wolności jest silniejsza.
Drugim typem osobowości jest bezrobotny. Bezrobotny bez problemu wchodzi
w związki z innymi i bardzo szybko nawiązuje relacje. Taki typ osobowości nawet jeśli
podejmie pracę to najwyżej na kilka lat, często porzuca pracę bądź jej z niej zwalniany.
Potrzeba wolności u takiej osoby jest przeciętna lub trochę ponad przeciętną. Lubi
rozmawiać z ludźmi o sobie oraz ma potrzebę otrzymywania w miłości w
przeciwieństwie do socjopaty. Bezrobotny stwarza sobie swój świat, przez co ma
niewielki kontakt z rzeczywistością. Żyje przeszłością, wspomina stare czasy, twierdząc
że kiedyś wszystko było lepsze niż obecnie. O wszystkim czego dokonał wypowiada się
na wyrost, jakby we wszystkim był najlepszy a jeśli przepracuje kilka dni to w
opowieści brzmi jakby minęło kilka lat.
Osobami, które mają przewagę do znalezienia partnera, do życia w związku są
osoby urodzone z przewagą „pogodnych”^160 procesów biochemicznych na ogół są
szczęśliwe i zadowolone z życia, co znacznie zwiększa ich szanse na znalezienie
życiowego partnera. Rzadziej też, rozwodzą się, gdyż o wiele łatwiej jest żyć z
małżonkiem zadowolonym ze swojego życia niż z osobą pesymistycznie nastawioną do
świata czy ze wspomnianym typem bezrobotnego. Tożsamość jest uznawana za zbiór
stosunkowo niezależnych czynników wchodzących ze sobą w interakcje. W jego
ramach emocje traktuje się najczęściej jako cechy osobowości. W tym sensie są one
oddzielone od funkcji popędowych oraz od funkcji nieświadomych.^161 Słowa
temperament natomiast użyjemy do określenia wrodzonego, odziedziczonego wzorca
160
161 Y. Harari, Sapiens, od zwierząt do bogów, dz. cyt., str. 473.^
M. Lewis, j. M. Haviland-Jones, Psychologia emocji, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne,
Gdańsk 2005, str. 383.