ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗρασαν, αλλά το χιόνι, το κρύο και η οσμή των όμορφων
στιγμών ήταν παντού.
Ο Μάριος τυλιγμένος με το σκουφί και τα γάντια του λίγο
πριν το μεσημέρι πήγε στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου
για να δώσει τα λίγα χρήματά του στον παπά-Γιώργη.
Μπήκε μέσα στο ναό, έκανε το σταυρό του και πήρε στα
χέρι του ένα κερί. Το άναψε και στάθηκε αρκετή ώρα ακίνητος
κοιτώντας τη φωτιά να τρεμοπαίζει.
«Το κερί κάνει την ψυχή μας φωτεινή. Την κάνει να φαίνεται,
να λάμπει. Τα κεριά στην εκκλησία δεν πρέπει να τα σβήνουμε
αμέσως, αλλά πρέπει να καίγονται γιατί δίνουν το στίγμα μας
και την παρουσία μας στο Θεό, σαν φωτεινά αστέρια μέσα στον
ουρανό», είχε ακούσει.
Προσκύνησε στην εικόνα του Αϊ-Δημήτρη και πέρασε στο
εσωτερικό του ναού.
Είδε στο ψαλτήρι τον ιερέα να τακτοποιεί τα βιβλία. Τον
πλησίασε.
Ένα περίεργο συναίσθημα ξεπήδησε από την ψυχή του που
τον έκανε μέσα στην απόλυτη ησυχία του χώρου, να ακούει
την καρδιά του να χτυπάει δυνατά.
Η μυρωδιά από το λιβάνι γέμισε τα πνευμόνια του δίνοντάς
του γαλήνη κι ηρεμία.
Στα μέσα περίπου της διαδρομής σταμάτησε και κοίταξε
τις τοιχογραφίες γύρω του. Ύστερα συνέχισε να προχωράει.
Ο ιερέας άκουσε τον ήχο των βημάτων που έβγαζαν ένα
μικρό αντίλαλο και έστρεψε το βλέμμα του προς το μέρος του.
Ο Μάριος του χαμογέλασε καθώς μπορούσε πλέον να
διακρίνει καθαρά το πρόσωπό του.
«Την ευχή σου παππούλη» είπε και φίλησε το χέρι του.