ŞİİRLERİ:

HİKMET 1

İkinci Defterin Sözlerini Açtım Ben! (*)

Besmeleyle başladım, ne hikmetler söyledim,
İnci, cevher hikmeti, taliplere saçtım ben,
Çok riyâzetler çekip, çok kanlar yudumladım,
Bak ikinci defterin sözlerini açtım ben.

Söz dedim; her kim ise Cemâlu’llâh’a tâlip,
Damarları damara, cânı câna bağlayıp,
Garip, yetim, fakirin gönlünü de okşayıp,
Böylece gönlü latif olmayandan kaçtım ben.

Nerde görsen gönlü kırık, koş da ona merhem ol.
Şöyle mazlum yolda kalsa, yalnız koma yoldaş ol.
Mahşer günü O İlâhın dergâhına yakın ol.
"Ben!” deyip benlik güden kişilerden kaçtım ben.

Garip, fakir yetimlerin, Resul ahvâlini sordu.
O gece mirâca çıkıp Hakk’ın cemâlini gördü.
Mirâcından döndüğünde, fakirlerin hâlin sordu.
Gariplerin izin sürüp, bu yollara düştüm ben.

O Resul’e ümmet isen gariplere uyar ol.
Ayet, hadis, her kim derse, itaat et, duyar ol.
Rızık, nimet her ne verse, buna kanaatkâr ol,
İşte hep kanaat edip, şevk şarabın içtim ben.

Hicretiyle Resulullah Medine’de garip oldu.
Yalnızlık, sıkıntı çekip, Yaradan’a habip oldu.
Cefâ çektikçe Rahmân’ın sevgisine yakın oldu.
Garip olup menzillerden, birer birer geçtim ben.

5