Nam ve nişan hiç kalmadı; "Lâ...lâ...” oldum, (*)
Allâh zikrin diye diye, ben "İllâ...” oldum,
Halis oldum, muhlis oldum, "Li’llâh...” oldum,
Fenâ fi’llâh makamınına geçtim işte ben.
Sünnettir kâfir de olsa, incitmek kusur, günâh!
Katı kalpli, gönül kıran, senden müştekidir Allâh!
Hak şahittir böyle kula, yeri ateştir maâza’llah!
Duydum bunu âlimlerden, söylüyorum işte ben.
Sünnetlerin sıkı tutup, ben Resul’e ümmet oldum.
Yer altına yalnız girip, içim dışım, nurla doldum.
Hak âşıkları yanında ehil oldum, mahrem oldum.
Bâtın mızrağı ile kör nefsimi yendim ben.
Nefsim beni saptırdı, zelil, hakir eyledi.
Çırpındırıp halka beni, ağlanacak kul eyledi.
Zikrullah’tan uzak tutup, şeytana dost eyledi.
"Hazır ol ey nefsim!” deyip, başım parçaladım ben.
Kul Hoca Ahmed dikkat et, ömrün gaflet ile geçti.
Vâ hasretâ! Gözden dizden kuvvet ve dermân gitti.
Eyvahlar olsun ey nefsim! Pişmanlık vakti geldi,
Makbul bir amelim yokken, kervan olup göçtüm ben.
Türkiye Türkçesine aktaran: Musa Uzunkaya
(*) Bu Hikmette yer alan 18.- 22. arası dörtlükler, başka nüshalarda
- Hikmetin metni olarak gösterilmiştir. Bu dörtlükler, kafiye uyumu
ve redif açısından değerlendirildiğinde 1. Hikmete ait olduğu
görülmektedir. Bu sebeple söz konusu dörtlükleri 1. Hikmete dahil
ettik. (M.U)
Hoca Ahmed Yesevi Külliyatı, S. 92-
8