Polityka - 25.03.2020

[ ŚW IAT ]

H

iszpania kolejny raz zabarwi-

ła się na fioletowo. Fioletowe

były cienie na powiekach, ry-

sunki na policzkach i chustki

zawiązane na włosach. „Nie

jesteśmy tu wszystkie, brakuje zamor-

dowanych”, „Dość patriarchalnej prze-

mocy” – skandowały na ulicach 8 marca

Hiszpanki ubrane w feministyczne bar-

wy. W tym roku wyszło ich na ulice kilka-

set tysięcy. Sporo, choć mniej niż w po-

przednich latach, kiedy w strajku kobiet

wzięło udział rekordowe 5–6 mln osób.

To widoczny dowód na to, że Hiszpania

jest dziś jednym z najbardziej zmobili-

zowanych feministycznie krajów świata.

Żeby zrozumieć, co się wydarzyło,

trzeba się cofnąć do wypadków z lip-

ca 2016 r. , podczas słynnej gonitwy by-

ków Sanfermines w Pampelunie. Grupa

pięciu kolegów z Sewilli – wszyscy koło

trzydziestki – poznała na ulicy dziew-

czynę. Zaoferowali, że odprowadzą ją

do samochodu. Po drodze zwabili ją

jednak do mijanej bramy, a tam zmu-

sili do seksu oralnego i wielokrotnej

penetracji. Wszystko nagrali komórka-

mi, a wideo rozesłali znajomym jako

dowód dobrej zabawy. W 2018 r. sąd

pierwszej instancji uznał, że sprawcy

W Hiszpanii doszło

do feministycznego przewrotu.

Zaczęło się od brutalnego

gwałtu w Pampelunie w 2016 r.

Fioletowa

rewolucja

ALEKSANDRA LIPCZAK – choć wykorzystali kobietę seksualnie

• nie dopuścili się gwałtu. Powodem
  łagodnej kary był rzekomy brak prze-
  mocy i bierność kobiety, którą według
  sędziów można było interpretować
  jako przyzwolenie.

Sprawa „Watahy” (La Manada), jak

określali sami siebie gwałciciele

z Sewilli, była punktem zwrotnym.

Oburzone wyrokiem sądu Hiszpanki

wyległy masowo na ulicę. „Siostro, ja ci

wierzę” – skandowały. Choć hiszpański

sąd najwyższy uznał potem czyn za zbio-

rowy gwałt i skazał sprawców na 15 lat

więzienia, Hiszpanki wciąż były wście-

kłe – głośno zaczęły mówić o przemo-

cy seksualnej.

Bo i jest o czym: liczba zgłoszeń na po-

licję dotyczących napaści na tle seksu-

alnym wzrosła między 2012 i 2019 r.

o 60 proc. Można się domyślać, że nie

chodzi tylko o nagły wzrost takich wy-

padków, ale i rosnącą odwagę poszko-

dowanych, które decydują się złożyć

doniesienie. „Sama, pijana, chcę bez-

piecznie dotrzeć do domu” – zaczę-

ły skandować na ulicach hiszpań-

skie nastolatki.

Kwestia przemocy stała się też jed-

nym z powodów, dla których w demon-

stracje zaangażowały się narażone

na nią w codziennym życiu najmłodsze

Hiszpanki. Nastolatki tchnęły nową

energię w hiszpański feminizm i po-

zwoliły skonsolidować to, nad czym

pracowały od dekad ich babki, matki

i siostry. Według Amparo Lasen, so-

cjolożki z Uniwersytetu Complutense

w Madrycie, obecność nastolatek była

konieczna, żeby hiszpański feminizm

stał się ruchem prawdziwie międzypo-

koleniowym i masowym.

Hiszpankom udało się też dużo wię-

cej niż spektakularne demonstracje.

Feministyczne postulaty stały się czę-

ścią codziennego życia, rozmawia się

o nich w szkołach i w barach, koncentru-

je na nich polityczne programy. Zmianę

widać w obyczajach: polityczki z prawa

i lewa prowadzą kampanie w zaawanso-

wanych ciążach, a liderzy największych

partii znikają w ich trakcie na tacierzyń-

skie (patrz: przypadek Pabla Iglesiasa

z partii Podemos).

Według Centrum Badań nad Młodzie-

żą imienia Królowej Zofii aż 62 proc.

Hiszpanek między 15. i 29. rokiem

życia uważa się za feministki. Z roku

na rok poprawia się też pozycja Hiszpa-

nii w globalnych rankingach równości

kobiet i mężczyzn, a według badania

Ipsos sprzed roku Hiszpania jest trze-

cim najbardziej feministycznym kra-

jem na wiecie ś – przynajmniej na po-

ziomie deklaracji.

[ ŚW IAT ]