Nie taki wilk straszny jak go malują, czyli o
ochronie polskich wilków
Wilki budzą w ludziach skrajne emocje. Jedni je podziwiają, inni nienawidzą
jednocześnie czując przed nimi strach. Wilk stał się obiektem uprzedzeń
i stereotypów zakodowanych głęboko w naszej podświadomości. Jako
bohater dzieł kultury nierzadko jest przedstawiany jako symbol zła
i chciwości. Jego negatywny wizerunek podsycają media, kiedy nie sięgają po
wiarygodne źródła informacji czy rzetelne badania naukowe i publikują
informacje niezgodne z prawdą. Czy wilk naprawdę jest mściwym,
bezlitosnym zabójcą, czy wpływa na równowagę leśnego ekosystemu?
Atakuje ludzi, czy z natury jest płochliwy i nieufny? Czy to dla przyjemności
zagryza zwierzęta hodowlane? Abyśmy mogli żyć z wilkiem w zgodzie musimy
znać specyfikę tego gatunku, jego potrzeby i rolę w środowisku.
W Polsce wilki występują w trzech populacjach. W polskiej części Karpat
znajduje się populacja karpacka, we wschodnich i północno-wschodnich
województwach – populacja bałtycka, a na zachodzie kraju polskie wilki
razem z osobnikami po niemieckiej stronie granicy tworzą populacją
środkowo-europejską. Wilki żyją w watahach liczących najczęściej od 6 do 8
osobników. Są opiekuńcze względem młodych i chorych członków wilczej
rodziny. Komunikują się ze sobą poprzez wydawanie dźwięków, wydzielanie
specyficznych zapachów czy przyjmowanie określonej postawy ciała. Wilki
żyją średnio około 6 lat. Są wytrawnymi wędrowcami – w ciągu doby mogą
pokonać dystans kilkudziesięciu kilometrów. Obecnie w Polsce żyje około
2000 osobników.
Trochę historii
W minionych stuleciach wilki zarówno na terenie Polski, jak i całej Europy były
tępione przez człowieka. Uważano je za szkodniki, urządzano polowania,
podtruwano i wybierano szczenięta z nor. Za zabicie wilka wypłacane były