Γενικά, οι κανόνες που έχουμε αποφασίσει ή/και οι εντολές που
δίνονται στο παιδί θα πρέπει να ξεκαθαρίζουν στο παιδί το ποια
είναι η επιθυμητή συμπεριφορά και όχι μόνο στο ποια είναι η
ανεπιθύμητη.
Εάν μένουμε μόνο στο «μην είσαι έτσι...» ή «μη κάνεις αυτό...», το
παιδί εισπράττει μόνο το μήνυμα πως αυτά που κάνει είναι μη
επιθυμητά και πως το ίδιο είναι ανίκανο να συμπεριφερθεί σωστά,
με αποτέλεσμα να ρίχνουμε την αυτοπεποίθησή του. Ταυτόχρονα,
οι απαγορεύσεις δημιουργούν ένα τεράστιο ερωτηματικό στο
παιδί: «Δεν μου επιτρέπεται να κάνω αυτό, αλλά τι μου
επιτρέπεται να κάνω;» Αντίθετα, εάν του δώσουμε κατευθυντήριες
γραμμές λέγοντας του πως πρέπει να συμπεριφέρεται,
ξεκαθαρίζουμε στο μυαλό του τι εννοούμε όταν λέμε πως πρέπει
να είναι «καλό παιδί» και ξέρει ποιον δρόμο πρέπει να
ακολουθήσει, ενώ ταυτόχρονα –επειδή ακριβώς συμπεριφέρεται
σωστά- τονώνουμε και την αυτοπεποίθησή του.
Επιπλέον, τόσο οι απαγορεύσεις, όσο και οι προτροπές θα πρέπει
να συνοδεύονται με απλές, σύντομες εξηγήσεις που απαντούν στο
απλό ερώτημα: «Γιατί πρέπει να συμπεριφερθείς/να μην
συμπεριφερθείς έτσι;».