unë e vrava verën -LIBËR me kopertinë

unë e vrava verën

• Ej,dreq, - fola e nevrikosur. Gjërat që më bezdisnin atë mëngjes, po
  shtoheshin. Edhe njeriun e piteve s‟po e shihja askund.
  Arrita. Mendova se duhej të prisja, por dera e dyqanit ishte e hapur.
  Ndryshe nga herët e tjera ishte hapur më shpejt, por nuk e lodha veten me
  pyetje dhe dyshime. U futa me ngadalë, pa thënë mirëmëngjes. Gjithçka
  zotërohej nga një bardhësi e ngurtë. Të gjitha kursantet ishin veshur me
  përparëse të bardha. Ato asnjëherë nuk visheshin ashtu. Përsëri nuk u
  lodha me dyshime. Hoqa xhaketën dhe po e varja. Por ç‟të shihja?! Unë që
  nga e djeshmja nuk e kisha hequr përparësen e bardhë. Përse? Hodha
  edhe një herë sytë rreth e rrotull dhe pyeta heshur: - „‟Pse të gjitha
  mbajtkemi zi? Ç‟i kishte ndodhur shtatorit të asaj dite? Përse edhe brenda
  të bardhës zi?‟‟
  Ndjeva frikë thellë vetes dhe dola përsëri me vrull në rrugë. Ecja
  gjithë tmerr. Të gjithë kishin të njëjtën fytyrë, të njëjtën veshje, të bardhë.
  Ndryshimi i vetëm ishte gjatësia dhe trashësia e trupit. M‟u kujtua përsëri
  njeriu i piteve. Ai ishte i gjatë dhe i hollë, shumë i hollë, atë do ta njihja
  patjetër. Por ai s‟po dukej askund. Më tepër se kurdo kisha nevojë ta shihja
  dhe të dëgjoja zërin e tij: ''- Hade pite, pite të ngrohta, blini pite''. Kjo do ta
  fuste brenda normales qytetin, që atë mëngjes, ishte larg, jashtë saj.
  Mbizotërimi i buçitjes së tij sikur më zhvendoste nga kjo botë, në
  çastet e zbrazëtirës e të murimit shpirtëror. Ai e pështjellonte botën duke e
  bërë lëmsh për ta hedhur mes një rrëmuje qiellore. Aty fillonin thyerjet. Unë
  humbisja mes tyre dhe e harroja veten. Kështu shpesh shpëtoja nga tharja
  e atyre çasteve. Por, ai mëngjes ishte më i tmerrshëm. Ai nuk kishte vetëm
  verbësi, shurdhësi, mangësi. Ai kishte balsamosje brenda së bardhës.
  Ecja me shpresën se do ta gjeja njeriun e piteve. Ai gjendej kudo në
  çdo rrugë të qytetit.Të gjithë e njihnin. Por, prej kohësh, më dukej se më