unë e vrava verën -LIBËR me kopertinë

unë e vrava verën

• “Jeta qënka e pakuptimtë‟‟, - thosha me vete,- „‟Dhe e thatë. Të duket se
  dashuron dhe dashurohesh, por në një çast tjetër kupton të kundërtën. Të
  duket se je e lumtur, por zbulon se je e humbur. Të duket se gjithçka që jeton
  është e rëndësishme, por zbulon që asgjë s‟ka kuptim”.
  Mes ankthit hapat e mia u shpejtuan. E ndjenë dhimbjen që theri dhe
  deshën të më largonin prej saj. Duhej të largohesha.
  Shtrëngova fort qesen që mbaja në dorë. Gati sa se grisa.
  „‟Sikur të kishin qënë ngjyra që doja, nuk do të kisha dalë nga shtëpia
  për t‟i ndërruar‟‟, - mendova mekanikisht. - „‟I desha ngjyrë gri të çelët. Kështu
  do t‟i pëlqenin më shumë Luanit, të fejuarit tim''.


• Dukesh si drita e mëngjesit në pranverë, - më thoshte shpesh kur vishja
  bluzën gri prej atllazi. Luani ishte ai që kishte sjellë tek unë dritën e
  mëngjeseve pranverore, që prej kohësh më dukej se i kishte humbur shpirtit
  tim. Tani, kur ato hapa që po linin gjurmë në dëborën e ngrirë, po afroheshin
  drejt meje, po kujtoja rrëmujshëm fjalët e Luanit kur i kisha treguar historinë e
  ndarjes sime.


• Kjo quhet ndarje? S‟më duket e tillë. Po sikur ta takosh ndonjë ditë?
  Duke parë sytë e dashuruar të Luanit, që më shikonin aq ëmbël, isha e sigurt
  ç‟do të bëja.
  Ç‟do të bëja???
  Vërtetësia e atij çasti-ëndërr e plakur po afrohej aq pranë, sa po mbyste
  frymëmarrjen time. Dhimbja shtohej pas çdo hapi. Gërryente e gërryente
  kockat, mishin, për të formuar shtratin e saj. Godisja me mllef borën duke ecur.
  Atje shfrehja inatin për absurditetin e ngjarjeve. Ajo shpërndahej duke fluturuar
  si xixëllonja nën dritën e atij dielli të ftohtë. Po pse kaq e bukur kjo borë e
  sotme?
  Dhimbja e plakur shpërfilli bukurinë-bardhësi të borës dhe ...