Alma Ibi Zekollari
U ndala.
Nën skeletin e thatë të mirësjelljes zgjata dorën. Dëbora u step e trembur
nën këmbët tona. Drita e saj u rrek të çelte kujtime e kujtime në hapësirën që
lidhte dy sytë.
Por zërat ishin të thatë. Nën kërcitjen-tingëllimë të një kohe-mrekulli e
largët, po jetoja çastet e një fantazie të përsëritur me mijëra herë. Dëbora u
përpëlit të rrezatonte vërtetësinë e atij çasti me bardhësinë e saj.
Zërat dëgjoheshin të mekur. Oshëtima e tyre shpërthente thellë gjoksit,
duke iu ankuar shpirtit për dhimbjen e përtërirë.
- Kam erdhur që dje. Sot në mëngjes kalova nga shkolla ku punon,
por më thanë që të martave ke pushim. - Përse erdhe?
- Nuk është më mirë të ulemi diku e të flasim?
- Nuk kanë më rëndësi ato që do themi.
- Për mua, shumë.
- Më vjen keq, nuk mundem, duhet të iki, jam vonë.
- Unë jam vonë, e di, jam vonuar shumë.
Këmbët e kuptuan domosdoshmërinë e lëvizjes. Filluan të formonin
hapa për t‟i shpëtuar ngrirjes, akullimit dimëror. Ecëm. - Isha për shumë kohë jashtë shtetit.
- Justifikim karakteristik dhe shumë i rrallë.
Po unë që jetova kaq gjatë jashtë vëretësisë së ëndrrave të mia?
Boshllëkun e shpirtit në ato vite të lodhura, shpresash të humbura, kush do
ta justifikonte? Një letër, një lajm, një fjalë, vetëm një fjalë e vetme do të
thyente heshtjen e pritjes, për të më dhënë forcë në atë mungesë të gjatë.
Por asgjë. Asgjë e tillë nuk ripërtëriu shpresat. - Të prita gjatë atë natë. Por nuk erdhe.