unë e vrava verën -LIBËR me kopertinë

unë e vrava verën

• Shkova të nesërmen, por...


• Kisha ikur, e di.
  Mpirja u kthye në shpërthim kur kujtova atë natë. Kisha ditëlindjen. E
  para me të. Dëshira e vetme ishte të merrja urimin dhe puthjen e tij. Të
  zhytesha në krahët e tij të fortë dhe të qaja, duke i thënë lajmin e kthimit në
  qytetin tim. T'i pëshpërisja mekur që kisha frikë për hapësirën që do të
  hynte mes nesh.
  Vendosa të gjitha t‟ia shkuaja në letër. Atëherë telefonat ishin ëndërr
  komunikimi. Shpjegova hollësisht domosdoshmërinë e ikjes. Shkrova e
  shkrova, duke lënë zemrën time aty.


• Të lashë një letër. Që e more, e di. Por... a e lexove ndonjëherë,
  këtë nuk e di.


• Sigurisht që e lexova. Sikur ta dije, sa herë.
  Doja aq shumë që ato që dëgjoja të ishin të vëteta. Kisha nevojë t‟i
  besoja. Ashtu siç kemi nevojë, shumë herë në jetë, të besojmë atë që
  dëshirojmë. Atë, që na pëlqen të jetë e vërtetë. Por përplasja me atë që
  jetojmë, na zgjon nga trillimet e fantazisë së shthurur. Gjithçka merr një
  ngjyrë të metaltë. Dhe bota përreth na duket e ligë, pa ditur që faji është i
  yni. Zgjedhja e kësaj mënyre të menduari e ka fillin tek truri ynë, askund
  tjetër. Fluturimi mbaron dhe duhet zbritur në tokë.


• Më ndodhën shumë të papritura. Më vonë ika jashtë shtetit.


• Po qe se do të kishe erdhur para se të ikje jashtë, gjithçka do të
  ishte ndryshe. Por, nuk ka më rëndësi.
  Vërtet, tani asgjë nuk kishte më rëndësi. Asgjë nuk mund të rikthehej.
  Toka në trurin tim ishte e sheshtë, rrumbullakësia e saj kishte humbur.
  Kurrë nuk do të ndryshonte më. Unë, kohët e fundit, ecja e sigurt mbi të, pa
  patur frikë nga rrëshqitjet e pjerrësisë, rrumbullakësisë së frikshme. Nuk i