Alma Ibi Zekollari
trembesha më asaj. Isha e dashuruar. Ajo që më kishte rikthyer forcën e
humbur prej kohësh, dikush ishte i dashuruar me mua, lumturohej me
praninë time. A ishte e rëndësishme të dëgjoja arsyen e mosardhjes së një
shekulli të kaluar?
Apo... duhej???
- Tani...
- Tani je e fejuar, e di.
- Aaaa, prandaj vrapove.
E çuditshme, njeriu kupton vlerën e diçkaje vetëm atëherë kur e
humbet. Humbja na kthjellon mendimin, gjykimin, ndjenjat. Para njohjes me
të, jemi fatkeqësisht të paqartë për ato që duam në jetë. Ah, sikur gjërat të
mos arrinin deri aty! Pak, shumë pak para humbjes, të rilindnim forcën e të
gjykuarit, e të të parit qartë, gjithka në botën tonë do të ishte ndryshe. Krejt
ndryshe. - Jo, nuk e dija, e mësova këtu kur të kërkova sot, kur... Të lutem
shkojmë diku të ulemi. Kam nevojë të të flas, të t‟i them të gjitha, të të
shpjegohem. - Vonë, shumë vonë.
Nuk kisha më forcë për asgjë. Nuk doja të dëgjoja më asgjë.Të gjithë
kemi momente që dëshirojmë të kthejmë kohën mbrapsht. Të rijetojmë
edhe një herë fëmijërinë, rininë... që t‟i jetojmë ndryshe, më bukur. I
provojmë në fantazinë tonë të gjitha këto, i ëndërrojmë në netët e gjata të
dimrit. Por, si për çudi, vërtetojmë që asgjë prej tyre nuk do ta rijetonim më
bukur se ç‟i kishim jetuar. Origjinaliteti i tyre verbon çdo riprodhim.
Me bisht të syrit pashë dorën e tij që nxorri diçka nga xhepi i
brendshëm i xhaketës.