unë e vrava verën
- Letra që më shkrove dikur. Merre, nuk do të më duhet më! Gjithsesi,
e di përmendësh.
E vetmja dëshmi e një ekzistence të largët. E vetmja dëshmi e një
dhimbjeje të gjatë. Tashmë, dhimbja e harruar u ringjall në përlotjen e dy
syve që ikën. Ikën shumë larg.
- Kur nuk të gjeta, mbas një jave u nisa për këtu. Në rrugë pësova
një aksident të rëndë. Nuk arrita të vij më kurrë. Deri dje. Por ke të drejtë,
vonë, shumë vonë. Mbettë një kujtim i bukur dashuria jonë! Qofsh e lumtur
gjithmonë!
Nuk e mbaj mend nëse këto i dëgjova, apo fantazia ime e shthurur
krijoi një monolog brenda meje, për të fajësuar veten për ditët e errëta dhe
netët e sterrosura që i fala shpirtit tim për shumë kohë. Për dyshimet,
akuzat, dënimet, për lotët e zhgënjimit.
Desha shumë herë të kaloja tek ajo rrugë, për të parë gjurmët që
lamë mbi dëborë. Por kujtohesha, ajo kishte shkrirë dhe gjurmët ishin
zhdukur.
Athinë, 2012
Botuar
nga gazeta shqiptare në Athinë
Albania Pres 17/5/
