Alma Ibi Zekollari
unë e vrava verën
„„Duhet të thërres një doktor‟‟, - mendova.
Shtyva ngadalë derën, duke u munduar të bëj sa më pak zhurmë. U
futa. Ajo kishte mbi pesëmbëdhjetë orë që flinte. Ishte e verdhë në fytyrë.
Një rreze dielli e pluhurt, që hynte dhunshëm nga një e shpuar e grilës së
vjetër, kishte rënë mbi sytë e saj dhe bënte të dukej akoma më e thellë e
zeza rreth syve.
- Do të bëj edhe një përpjekje tjetër, - më tha dje kur u largua nga
shtëpia, - kësaj here do ta bëj të gjunjëzohet, e sigurt. Dhe qeshi me të
madhe. Unë e dija, kur qeshte kështu, mundohej të fshihte ankthin që
ndiente brenda vetes. - Do t‟i kem munguar, siç më mungon ai mua, - tha dhe me një lëvizje
të shpejtë tërhoqi çantën e saj të supit nga tavolina. U drejtua drejt derës,
vuri dorën te doreza dhe pa e ulur akoma, ktheu kokën nga unë, më shikoi
për pak me një vështrim pyetës dhe shtoi duke mos më lënë të them asgjë. - E di që nuk je dakort me këto që bëj për të, por ..., - u mendua pak
me vështrimin e saj të ngulur në dysheme dhe tha pa më parë në sy. - Nuk mundem ndryshe.