unë e vrava verën
Hapi derën me forcë dhe u largua me një shpejtësi të tillë, sa
përplasja e derës m‟u duk se tundi gjithë muret e shtëpisë.
- Veeera, - i thirra, por ajo thuajse fluturoi. Jehona e mbylljes së
portës kryesore të pallatit rrethoi tingujt e emrit të saj dhe një shtrëngim në
gjoks më mori frymën atë çast.
Tani ajo rrinte shtrirë, pothuajse pa ndjenja. E shikoja dhe
mundohesha të kuptoja ç‟mund t‟i kishte ndodhur. Nuk ishte hera e parë që
bënte këtë pëpjekje, por kësaj here...
Kur e gjeta mbrëmë te shkallët e pallatit, në mes të errësirës,
shtrëngonte telefonin në dorë dhe thoshte vazhdimisht: - Nuk është këtu! Nuk është ...
Në fillim m‟u duk sikur po bënte ndonjë shaka, por kur iu afrova edhe
më, pashë vështrimin e saj të humbur thellë në errësirë dhe e kuptova që
diçka e keqe i kishte ndodhur. - Vera, - i fola, duke e prekur lehtë te supi i djathtë.
- Ajo nuk jeton më, - foli pa i kthyer aspak sytë nga unë. I mbante të
ngulur në tymnajën portokalli që shpërndate, diku larg, një llambë e dobët. - Kush?
- Vera. E vrava unë. Unë e vrava Verën.
Dy lot të nxehtë më rrëshqitën pa e kuptuar. U ula pranë saj dhe
fillova ta shtrëngoj në krahët e mi. Fillova t‟i ledhatoj butë flokët duke i
pëshpëritur. - Gjithçka tani mbaroi, qetësohu, e vogla ime, qetësohu, drita ime.
Ajo dridhej e tëra. E ngrita ngadalë. U ngjitën. Mendimet e mia
turbulloheshin me hipoteza nga më të ndyshmet. Por, asnjëra nuk më
dukej aq e fortë, sa ta shndërronte në këtë gjendje Verën.