unë e vrava verën
dhe ulej në rrëzë të humnerës nga e cila ishte rrokullisur mikrobusi. Ne i
shkonim afër, duke pasur frikë se ajo ato çaste, mendonte vetëvrasjen.
Vera kthente kokën ngadalë nga unë, duke mos shikuar askënd tjetër dhe
thoshte:
- Merri të lutem, dua të rri vetëm. Rrinte me orë të tëra atje dhe në të
ngrysur, kthehej me sytë e kuq, gjak, nga e qara.
Ajo ishte vetëm. Nuk kishte motra e vëllezër. Gjyshërit i kishin vdekur.
E ëma dhe i ati i saj nuk kishin motra e vëllezër. Disa kushërinj të të atit
jetonin prej tre vjetësh në Amerikë. Na kishte ne. Shtëpitë tona ishin në një
oborr. Që atëherë nëna ime u bë edhe nëna e saj.
Mbas dy muajsh ajo u rikthye në Tiranë dhe mbaroi studimet e saj
shkëlqyeshëm. Asnjëherë nuk qau më, por sa herë mbaronte provimet
shkonte te varri i tyre dhe u fliste me orë të tëra për gjithçka. Për
bashkëpunim e saj me gazetën më të suksesshme në vend, për studimet
pasuniversitare, për nënën time, për mua. Edhe për Dritanin u kishte folur.
Për Dritanin. Për ndarjen e tyre nuk u kishte thënë asgjë. Që atëherë nuk
kishte shkuar fare në qytet. Ndoshta priste të ishin bashkë përsëri që të
shkonte.
Iu afrova dhe i kapa lehtë ballin. Ajo lëvizi pak qerpikët, por nuk i hapi
sytë. Zilja e derës, që u dëgjua atë çast, e bëri të dridhej e tëra dhe të
hapte syte e tmerruar. - Shshshsh.. jemi bashkë, - i thashë. - Sa të shkoj të shoh kush është
dhe do vij përsëri këtu.
Nxitova të hap derën. Ishte Shpëtimi, bashkëpunëtori i saj në gazetë. - Mora në telefon mbrëmë Verën, - foli ai, duke u futur me nxitim
brenda, - disi çuditshëm më fliste. Mendova se ishte në gjumë dhe nuk i