Alma Ibi Zekollari
Nën skeletin e thatë të mirësjelljes, zgjata dorën. Dëbora u step
e trembur nën këmbët tona. Drita e saj u rrek të çelte kujtime e
kujtime në hapësirën që lidhte dy sytë.
Por zërat ishin të thatë. Nën kërrcitjen-tingëllimë të një kohe-
mrekulli e largët, po jetoja çastet e një fantazie të përsëritur me mijëra
herë. Dëbora u përpëlit të rrezatonte vërtetësinë e atij çasti me
bardhësinë e saj.
Për miqtë e mi
që jetojnë afër dhe larg meje