unë e vrava verën -LIBËR me kopertinë

unë e vrava verën

• Ua, sa shtëpi të bukur që paske!
  Nënqesha. Shtëpia ime është tepër e thjeshtë dhe modeste. Ajo sigurisht
  kishte parë shtëpi të mrekullueshme, por dinte të të bënte të ndiheshe
  bukur me fjalët e saj të ëmbla.
  Dola në ballkon. Karriget ishin bosh rreth tryezës. U ula në karrigen
  përballë saj. Më dukej se ndodhej akoma aty. E krehura karakteristike e
  flokëve rrethonte hijshëm fytyrën e saj të bardhë. Ajo ndriste nga bukuria e
  syve të saj të kaltër që kurorëzoheshin nga harku fantastik i vetullave.
  Ngjyra e trëndafiltë e buzëve plotësonte bukurinë shekullore heleniane. Por
  e qeshura, e qeshura ishte ajo që me magjinë e saj rrëzëllente dritë
  magjike.
  Mbylla sytë. Fillova të shihja me radhë çastet që kalova me të. Këtu
  tek kjo tavolinë, duke pirë kafen e mëngjesit, flisnim për magjinë e poezisë
  në shpirtin e njeriut. Ashtu me sy të mbyllur fillova të ridëgjoj intrerpretimet
  e vargjeve fantastikë të Ali Podrimes prej saj. Pastaj vazhdonte me vargjet
  rrënqethëse të Vojsava Nelos, duke mbajtur aq dhimbshëm në grushtin e
  saj trashëgiminë therëse të të atit. ''Pasuria që më la im atë''
  U drithërova. Hapa sytë. Pashë gonxhet rozë të luleve në saksinë
  përkrah meje që tundeshin të shkujdesura nga era. Edhe ato mbanin
  brenda tyre fjalët e saj të ëmbla.
  
  
  • Unë bisedoj me lulet, - i thoshte Elenit, mbesës sime shtatëvjeçare,
    që nuk i ndahej gjithë kohës.
  
  
  
  


• Edhe Kristina flet me lulet, jam e sigurt, - i drejtohej pastaj vajzës
  sime që druhej të fliste shumë, si Eleni, që të mos e lodhte.
  Por ajo fytyrë fisnike dinte të futej në botën e secilit. I shkelte syrin Kristinës
  dhe vazhdonte të fliste me Elenin.