unë e vrava verën -LIBËR me kopertinë

Alma Ibi Zekollari

• Ja dëgjo, lule, moj lule e bukur, sa e mrekullueshme qënke bërë me
  ato petalet e tua rozë, sa ëmbël po na përshëndet. Ajo tani na dëgjon, -
  vazhdonte të thoshte. - E di ti, Eleni, që ajo i dëgjon fjalët tona dhe
  kënaqet? Kështu ajo rritet më shumë dhe çel lule më të bukura. Eleni e
  dëgjonte dhe i qeshnin sytë.
  Iu afrova lules. I preka petalet. Sa të brishta! «Kështu është edhe
  shpirti i një artisti si ajo», mendova. Një erë e lehtë dhe e ngrohtë fryu atë
  çast. E ndjeva përkëdheljen e saj mbi petalet e luleve. Ajo ndjesi u pëcoll
  brenda shpirtit tim. Ajo ndjesi ishte përcjellë prej saj atë ditë brenda meje,
  atë ditë kur ajο i tregonte Elenit dhe Kristinës për miqësinë e saj me lulet,
  për ato që thoshte me nipin e saj, për çastet e fëmijërisë që sillte para syve
  të tyre kureshtarë. U tregonte si kishte reaguar kur kishte zbuluar vezët e
  klloçkës, si i ishte lutur nënës së vet të mos ia merrte vezët, por ta linte të
  nxirrte të vegjlit e saj. U tregonte si ajo e ndiqte fshehur derisa zogjtë e saj
  u rritën..., e plot e plot histori të tjera.
  E ndiqja me sy kur fliste me to mëngjeseve dhe e ndieja se për atë
  shpirt fisnik të gjithë fëmijët e botës ishin nipërit dhe mbesat e saj. Ajo
  krijonte aq bukur lidhje të ngrohta me ta, duke i bërë të ndihen bukur dhe
  të besojnë në mrekullitë e marrdhënieve njerëzore.


• Unë të kam parë në shumë filma, - i thoshte Eleni, edhe atë filmin
  me shumë borë e mbaj mend. Tani je më e bukur se atje.


• Atje ishte në rol, ashtu duhej të vishej, - ndërhynte shpejt e shpejt
  Kristina që vazhdimisht përpiqej të korrigjonte Elenin e cila, si më e vogël
  që ishte, hidhte ashtu shkujdesshëm fjalët e saj, pa i menduar shumë.
  Unë shikoja fytyrën e saj që shkëlqente.
  Ajo qeshte me fjalët e tyre dhe në sytë e saj rrezatonte një shkëlqim i
  veçantë. Fillonte dhe iu këndonte pjesë nga këngët e filmave