Alma Ibi Zekollari
Ulur aty, duke parë fotografitë e tua, derisa ditënata u përzie. Flisja me ty,
të ndieja. Të kisha pranë.
I sati yll, vallë?...
Isha duke luajtur me një kukul të vogël, rreth 5-6 centimetra, që ngjante me
plakun e Vitit të Ri. Palltoja e tij ishte e kuqe me bordura të bardha. Mjekrën
e kishte të thinjur, si prej plaku. Nuk e dija se nga cili vit vinte ajo kukull. Sa
e shtypje te supat, plaku - kukull hapte duart dhe të shtrëngonte fort. I
preka mjekrën. Ndjeva aromën e fytyrës sate. Ktheva kokën. Kishe sy të
lodhur. Të preka mjekrën e dendur poshtë cepave të buzëve.
- Qenke thinjur dhe ti, zemër? - fola mes një përtese që të fal vapa jo
e zakontë në një prag-viti. Pashë nga kukulla për të dëgjuar përgjigjen
tënde. Mbylle paksa sytë, duke fshehur jeshilen e tyre të bukur.
Ma more kukullën nga dora dhe fole: - Po shoh fytyrën time në pasqyrë.
- Përse kështu, zemër?
- Të mendoj gjatë, nuk mundem më pa ty.
- Po unë me ty jam, çdo çast. Gjithçka e mendoj dhe e jetoj me ty.
Por ti përsëri fole dhimbshëm: - Më fal, e dashur, që nuk ndodhem pranë teje! O zot, përse kjo
ndarje mizore kufijsh?! - Revolta e zërit tënd e drithëroi ajrin.
Preke lehtë flokët e mi, shumë lehtë dhe fole: - Sa do të doja t‟i kisha mbi fytyrë këto flokë e t‟i ngatërroja gishtat
aty!
Atëherë truri im nisi të shfletojë vrunduj kujtimesh.
Petale të bardha lulesh nisën të fluturonin nga dritarja e hapur, duke e
mbushur me lule dyshemenë e dhomës sime. Ti u çove ngadale dhe nise t‟i