unë e vrava verën
mblidhje. Ç‟të shihja! Flokët e tu ishin zbardhur. Të shihja e gjaku
qarkullonte rrëmbyeshëm në trup. Ndjenja të përvëluara nga një mall i
gjatë. Të gjitha stinët i ndieja njëherësh. Dimër, pranverë, mes-dimër, fund-
pranvere, verë.. Tani kishte filluar një verë e nxehtë. A thua, e gjitha do të
ishte pa ty? Po vjeshta?
Duke menduar këto, ndiqja veprimet e duarve të tua. O zot, sa mall
kisha për ato duar! Më kujtohej kur ma përpinin të gjithë fytyrën. Kur flokët
m‟i bënin rrëmujë...hëna dhe yjet e netëve zbrisnin aty të mrekulluar.
Duart e mallit tim kishin mbaruar së mbledhuri bardhësinë e luleve
dhe po i thurnin kurorë. Mbarove. Pas këtij çasti fytyra jote mori dritë. Ishte
dritë ylberi. Ma vendose kurorën në kokë me duart që dridheshin lehtë.
- Ç'ke shpirt, pse dridhesh?
- Të kam parë në ëndërr, të veshur nuse.
- Bukur?
- Endërr e bukur, por shqetësuese.
Pas përlotjes, ndjeva tingujt e zërit tënd në vesh: - Të kam thënë ndonjëherë se të dua shumë?
Erdhi e nesërmja. Edhe e pasnesërmja. Ishe ti. Isha me ty. Me ty të
vërtetin. Ardhja jote sfidoi kohët.
Shpirti flet me dritën.
Vetëm shpirti...
Pogradec, 1998