dat de captains of consciousness in de twintigste eeuw hebben opgezet. In dat
systeem, waar meer altijd beter is, kun je nooit genoeg hebben. Daarin kun je
nooit jouw deel van de geluksformule invullen. In plaats daarvan probeer je dan
altijd, zoals Nicodemus en Fields Milburn ontdekten, om meer te krijgen, bij te
blijven, in te halen, over te nemen. Maar hoe je ook probeert en hoeveel je ook
verzamelt: je krijgt nooit het gevoel dat je het écht hebt gemaakt.
Een van de gevolgen daarvan is dat mensen veel te veel van hun leven
opgeven om meer spullen te krijgen. Een ander gevolg is dat iedereen die bewust
kansen afwijst om meer succes te krijgen, bezorgd wordt aangekeken. ‘Het is
gek dat als je voor grote beslissingen in het leven staat, je niet mag zeggen: “Tja,
dat kan ik misschien wel doen, maar ik wil niet harder werken. Ik wil niet meer
tijd opofferen om dat te kunnen bereiken. Ik zou bijvoorbeeld liever gewoon wat
rondlummelen en lezen,”’ stelt Dave. ‘Dát zeggen is sociaal niet aanvaardbaar.’
In het systeem van nu word je verondersteld altijd ‘ja’ te zeggen tegen
materieel succes, hoe dan ook. Maar in een systeem waarin waarden rondom een
bescheiden kick belangrijker zijn, kun je een andere keuze maken. In de wereld
van de bescheiden kick kun je je prestaties op een andere manier meten. Je kunt
van die enorm beladen materiële snelweg af om een langzamere, meer
ontspannen route te volgen, zonder je zorgen te maken over wat mensen
misschien zeggen. Dan kun je ‘Dankjewel, maar nee, dankjewel’ zeggen als je
een promotie krijgt aangeboden, zonder dat iemand daarom op je neerkijkt.
Dat is een van de redenen waarom Dave – onbewust, dat moet gezegd
worden – iets van een fakkeldrager voor dit idee is geworden. ‘Ik wil dat het oké
is om nee te zeggen,’ stelt hij. ‘Ik wil dat het iets positiefs is. Ik wil dat het
gestimuleerd wordt. Ik wil dat als jij dat besluit neemt om níét harder te gaan
werken, je niet lui wordt genoemd.’
Dave is natuurlijk niet de eerste die het rustiger aan doet. Hij is ook niet de
enige die het idee van een bescheiden kick koestert. Maar door deze manier van
leven een naam te geven, heeft Dave iets geraakt. Zijn verhaal over een
bescheiden kick (the medium chill) is duizenden keren gedeeld. Het idee werd
opgepikt door publicaties als The Economist,, MSNBC, The National Review en
The Atlantic Monthly. En hij heeft meer reacties gehad op dit idee dan op enig
ander artikel dat hij tijdens zijn negen jaar bij Grist heeft geschreven.
Door het idee een naam te geven, heeft Dave een ontmoetingsplaats
gecreëerd en heeft hij velen laten beseffen dat ze niet alleen staan: dat zij, net als
Dave, niet gelukkig zijn met de heersende definitie van succes. Door