ontmoeting met de monteur die zich de rally van veertig jaar eerder nog kon
herinneren. ‘Het was haast een spirituele belevenis,’ zegt hij. ‘Dat we die oude
weg uit 1971 nog zo hebben gezien... en dan te bedenken dat die hippies hier
veertig jaar eerder waren geweest. En nu was het er stil, overwoekerd door gras,
bodembedekkers en klimplanten. Het werd langzaam weer een bos.’
Is het niet bijzonder hoe we, naarmate we ouder worden, vaak vergeten wat
ons écht gelukkig maakt en hoe onze bestedingen veranderen? In vroeger jaren
verbrasten we ons geld meestal aan extravagante avonturen en gedenkwaardige
ervaringen, maar nu ontbreekt het ons aan tijd of energie. Dus in plaats daarvan
belonen we onszelf voor al dat harde werken door ons te buiten te gaan aan
materiële troost: kleding, gadgets en sieraden die we niet nodig hebben, waar we
geen ruimte voor hebben of die we niet dragen omdat ons daarvoor de tijd
ontbreekt. Maar ja, denken we dan, we hebben het verdiend, dus kunnen we het
ook net zo goed kopen.
Whyte doet dat niet. Aan het eind van de week koopt hij geen spullen om
daarmee de tijd goed te maken die hij heeft gewerkt. Al zijn spullen passen in
drie of vier koffers. In plaats van dingen te kopen, steekt Whyte zijn geld in
belevingen. In het weekeinde gaat hij niet winkelen, maar gaat hij naar een pop-
upevent of naar een vertoning van Secret Cinema. Tijdens zijn vakanties doet hij
iets actiefs, iets zinvols -veel liever dát dan een geheel verzorgde strandvakantie
in een ver oord.
Whyte laat zien dat je je baan, je huis en je vrienden niet hoeft op te geven
als je een leven wilt leiden dat is gebaseerd op experiëntialistische waarden. In
die zin is hij een goede vertegenwoordiger van deze groeiende groep mensen –
de ‘hippies met rekenmachines’ – die gewoon doorgaan met hun leven, nog altijd
deelnemen aan het bestaande systeem, maar wier waarden verschuiven van
materialisme naar experiëntialisme.
De opkomst van de hippies met rekenmachines^6In het verleden hadden mensen die het heersende systeem afwezen vaak de
neiging te veranderen óf om zich helemaal terug te trekken. Hadden ze een
andere keuze? Maar inmiddels is iedereen zó met elkaar verbonden en zijn de
obstakels om een bedrijfje te beginnen kleiner dan ooit. Mensen hoeven nu niet
langer te kiezen of ze in de tredmolen willen blijven lopen óf hun boeltje op
willen pakken om naar een commune te vertrekken. Het hoeft niet meer zo
scherp nu. Er zijn veel meer alternatieven.