schieten. Een paar jaar later kwam hij zelfs nog eens terug, maar rond die tijd
waren de konijnen niet langer een bron van trots voor Austin, maar een bron van
klachten. Zijn buren klaagden dat de konijnen hun land vernielden en hij moest
een metalen hek aanleggen om de beestjes binnen te houden. Het bleek echter al
te laat.
Het bleek dat dit deel van Australië ideaal was voor de wilde konijnen die
Austin had geïmporteerd. Er waren geen natuurlijke vijanden en de winters
waren mild, dus ze konden zich het hele jaar door voortplanten. Net als een
Bijbelse plaag van sprinkhanen waren er al snel heel veel, en ze knaagden aan
alles wat er op hun pad kwam. Ze vraten alle inheemse planten op, waardoor de
bovenste grondlaag bloot kwam te liggen. Dat leidde tot bodemerosie en het
ruïneerde dat wat ooit geweldig bouwland was geweest. De grondprijs was al
snel gehalveerd.
Rond 1869 sprongen er al zoveel wilde konijntjes rond in Australië dat het
afschieten van twee miljoen stuks nauwelijks verschil maakte. In de jaren tachtig
loofde de regering van New South Wales een premie uit voor elk konijn dat werd
gedood, maar toen de plaatselijke bevolking claimde dat ze meer dan 25 miljoen
konijnenschedels hadden, werd die premie schielijk ingetrokken. De staat
vreesde anders failliet te gaan.
In 1901 nam de federale regering een doortastend besluit en begon de aanleg
van een hek waar geen konijn doorheen kon: de Rabbit Proof Fence. Het hek
moest zich uitstrekken van de zuidelijke naar de noordelijke kust. Toen het hek
zeven jaar later klaar was, was het ruim 3200 km lang, ongeveer zover als van
Londen naar Caïro, of van San Diego in Californië naar Jacksonville in Florida.
Om te zorgen dat het hek werkte, stelde de regering een ‘hoofdinspecteur
konijnen’ aan. Hij en zijn team deden wat ze konden. Dag in dag uit zochten ze
per auto, fiets, paard en kameel naar holen. Maar net als het hek rondom Barwon
park was het te laat. Rond 1950 hadden Austins oorspronkelijke 24 konijnen
zich vermengd met andere rassen, kwamen ze overal in het land voor en hadden
ze zich vermenigvuldigd tot een populatie van 600 miljoen exemplaren.
Hoewel er wereldzeeën tussen liggen, hebben deze verhalen over een man in
Australië en een vrouw in Californië iets met elkaar gemeen. Het zijn beide
schoolvoorbeelden van de ‘wet van de onbedoelde gevolgen’. Deze wet, die in
1936 is geformuleerd door de socioloog Robert Merton, stelt dat elke actie
onverwachte effecten heeft.
Streisands doel was om andere mensen ervan te weerhouden naar haar huis