Po pierwsze: wielkość ma znaczenie!
Kuweta powinna być na tyle duża, aby kot mógł się w niej swobodnie obrócić,
kuwety dla kociaków powinny być zmienione na większe gdy kot dorośnie.
Jeśli kot jest starszy (albo ma problemy z poruszaniem), wybierzmy kuwety z
niższym rantem, tak aby kot mógł bez problemu do niej wejść.
Po drugie: miejsce
Kuweta powinna być umieszczona w miejscu, do którego kot zawsze ma
dostęp, powinien móc bez problemu do niej wejść – najlepiej z dwóch stron,
nie stawiajmy jej w ślepych zaułkach. Nie powinna też stać w miejscu o dużym
natężeniu ruchu – np. w korytarzu/przedpokoju – ani w miejscu, w którym
jest głośno, dużo się dzieje – np. kuchnia, pokój dziecięcy. Koty lubią mieć
spokój podczas korzystania z toalety, miejsce powinno być ustronne, ale
jednak na widoku. Kot w naturze jest zarówno drapieżnikiem jak i ofiarą, musi
być czujny w każdym momencie, nawet podczas załatwiania potrzeb
fizjologicznych. Z tego też powodu nie wszystkie koty będą akceptowały
kuwety zakryte czy zabudowane w szafkach.
Po trzecie: ważne co jest w środku
Tu najważniejsze będą preferencje konkretnego kota, odrzućmy jednak
wszelkie żwirki zapachowe. Pamiętajmy, że koci nos jest dużo bardziej czuły
niż ludzki, korzystanie z takiego żwirku będzie dla kota bardzo
niekomfortowe. Odradzałabym także żwirki silikonowe – mają one ostre
krawędzie i mogą ranić łapy – szczególnie u młodych kociaków. Najlepszym
wyborem będą żwirki bentonitowe (dobrze imitują ziemię – naturalne
podłoże), albo z surowców naturalnych: drewna lub kukurydzy. U kotów z
długą sierścią dobrze sprawdzają się podłoża o dużej gradacji – mniej
wplątują się w kocie włosy. Tutaj podobnie jak w przypadku drapaków,
testujemy, co naszemu kotu najbardziej podpasuje. Warto też w tym miejscu
wspomnieć o tym, że nawet żwirków naturalnych nie powinniśmy spuszczać
w toalecie. Mimo informacji zawartej na opakowaniu, taki odpad nadaje się
jedynie do „zmieszanych”, może on zatykać rury oraz taki sposób jego
utylizacji nie jest w żadnym wypadku ekologiczny.