przeszkadzają – dodałam, choć po chwili zorientowałam się, że to nieprawda, bo właśnie
bardzo mi przeszkadzały.
- Egoistka, buntowniczka, manipulantka... - kobieta zmrużyła oczy, czytając moją
Plakietkę. – Przepraszam, ale pani Plakietka po prostu przeczy temu, co pani mówi! Gdyby
była pani rzeczywiście taka łagodna, z pewnością nie miałaby pani powypisywanych takich
rzeczy. - Przepraszam, ale ja nie wiem, dlaczego te rzeczy znalazły się na mojej Plakietce -
odpowiedziałam, po raz pierwszy mając okazję do jasnego wytłumaczenia się z określeń,
które nadał mi Urząd Cywilny. - Jak to, nie wie pani? – wtrąciła Martina. – Jeśli ma pani takie rzeczy wypisane na
Plakietce, to znaczy, że sobie pani na nie po prostu zasłużyła.
Powtórzyłam jeszcze raz, że tego nie rozumiem i że wydaje mi się to niesłuszne, ale
wszystkie trzy spojrzały na mnie tylko jak na kosmitkę, próbującą porozumieć się z nimi w
jakimś nieznanym języku, aż w końcu Martina machnęła ręką, stwierdzając, że nie ma sensu
ze mną dyskutować i kobiety powróciły do normalnej rozmowy. Po około dwudziestu
minutach nowo przybyła stwierdziła, że musi iść i że zaprasza je (to znaczy, nie mnie,
oczywiście) do swojego pokoju, kiedy tylko będą miały ochotę.
Do kolacji w naszej sali panowała względna cisza, nie licząc krzyków pielęgniarek,
które co jakiś czas dobiegały nas z korytarza. Mówiły coś o tym, że ktoś jest w jakimś
pokoju, ktoś powinien iść na jakieś badanie, a ktoś nie dostał jakichś leków, co brzmiało
mniej więcej tak, jakby miały na myśli: „Z tymi ludźmi nie można wytrzymać, mają za dużo
potrzeb i wymagań. A niektórzy z nich mają jeszcze czelność wymagać od nas ciszy!”.
Przed samą kolacją jakaś pielęgniarka weszła do naszego pokoju i oznajmiła, że
wieczorem, to znaczy o dwudziestej trzeciej, mamy przyjść do gabinetu badań na jakieś
pobranie krwi. Jak dla mnie, zabrzmiało to mniej więcej tak: „Drogie pacjentki oddziału
nieuprzywilejowanego! Jako że jesteście już zapewne wykończone od połowy nocy i połowy
dnia pełnego napięcia oczekiwania na przyjęcie do naszego szpitala oraz drugiej połowy dnia
spędzonej w naszym nieprzerwanym i bezlitosnym towarzystwie, postanowiłyśmy was
jeszcze dobić i zażądać od was obecności w naszym gabinecie prawie w środku nocy. A jeśli
ktokolwiek ośmieli się nam sprzeciwić, zostanie oskarżony o niewdzięczność wobec łaski
szpitala, decydującego się na przyjęcie osób w tak dobrej kondycji jak wy i oczywiście
pozbawiony dalszej możliwości leczenia”.
Po kolacji zaczęła mnie boleć głowa, najwyraźniej od nieopisanego zmęczenia i
nieprzerwanego usiłowania, by nie zwracać na siebie uwagi i nie prowokować moich
towarzyszek do przypominania mi, jak bardzo uważają za słuszne wszystkie moje rosnące
bóle i nieprzyjemne odczucia. Nie wiedziałam, czy leżeć, czy siedzieć, czy zostać w pokoju,
czy wyjść na korytarz. Zewsząd otaczały mnie czynniki, które nieustannie odbierały mi
energię i powodowały tępy, pulsujący ból w mojej głowie i pieczenie w oczach. Hałas,
zapalone lampy, które raziły mnie swoją sztuczną jaskrawością, a przede wszystkim
otaczające mnie podteksty, a nawet formalne wypowiedzi o tym, że nie zasługuję w ogóle na
leczenie tutaj i wszystko jest skrupulatnie zaplanowane, żeby nic nie było tak, jak mi się
podoba.
Chociaż o godzinie dwudziestej pierwszej nic nie wskazywało na to, żeby warunki, w
których się znajdowałam, miały się wreszcie stać znośne i odpowiednie dla możliwości